คิดบวก ไม่ใช่หลอกตัวเอง : กาพย์ยานี๑๑
๏ ลูกแมว ปัญญาอ่อน.................................รับเลี้ยงตอน เข้าพรรษา
(มี)พัฒนา การเชื่องช้า.............................เรียก(ชื่อ)ไม่มา ตาไม่โต(ตาปรือตลอดเวลา)
๏ แต่กิน อาหารคล่อง(กินทุกชั่วโมง)............จนพุงป่อง (ใครเห็นก็)ร้องโอ้โห
ขาลุย ไม่คุยโว(แย่งอาหารแมวใหญ่).........(กิน)อิ่มแล้วโชว์ โซเซนอน
๏ มิได้ ปรารถนา(ไม่อยากได้)......................แมว(มี)ปัญหา ปัญญาอ่อน
(โลก)รอบกาย อันตรายว่อน......................(ใครปัญญาอ่อน)คงเดือดร้อน เข้าสักวัน
๏ (แต่)ก็ดี ที่ได้หนุน....................................การทำบุญ จุนสร้างสรร
สาธุ กุศลธรรม์.........................................ขอมุ่งมั่น ซึ่งทานมัย(ทานมัย=สำเร็จด้วยทาน)
๏ (แม้)ประสบ พบ(ความ)ลำบาก...................จะบั่นบาก จน(ชีวิต)หาไม่
อุปสรรค หนักเพียงใด...............................จะตั้งใจ ใฝ่ฝ่าฟัน
๏ พากเพียร ภาวนา......................................ด้วยสัจจา หา(ใช่)เพ้อฝัน
(ภาวนา=การเจริญ,การทำให้เกิดมีขึ้น,การฝึกอบรมจิตใจ)
มิมัวเมา จะเท่าทัน....................................มองชีวัน ด้วยปัญญา
๏ บุญกรรม ช่วยทำให้...................................มีจิตใจ ไคลตัณหา(กิเลส)
บ่มเพาะ ความเมตตา(พรหมวิหาร๔)...........คือสัมมา ปฏิบัติธรรม
๏ ใยต้อง นุ่งห่มขาว......................................(เมื่อ)จิตเพริศพราว สกาวล้ำ
(สกาว=ขาว,สะอาด,หมดจด)
มนต์ผอง มิท่องจำ....................................ก้าวหน้านำ นักสวด(มนต์)เอยฯ
๒๓ กันยายน ๒๕๖๖
พระไตรปิฎกเล่มที่ ๑๗ พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๙ สังยุตตนิกาย ขันธวารวรรค
๔. อนิจจสูตรที่ ๒ ว่าด้วยความเป็นไตรลักษณ์แห่งขันธ์ ๕ [๙๓] พระนครสาวัตถี ฯลฯ ดูกรภิกษุทั้งหลาย รูปไม่เที่ยง สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้นเป็น ทุกข์ สิ่งใดเป็นทุกข์ สิ่งนั้นเป็นอนัตตา สิ่งใดเป็นอนัตตา เธอทั้งหลาย พึงเห็นสิ่งนั้น ด้วยปัญญาอันชอบตามความเป็นจริงอย่างนี้ว่า นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่เป็นเรา นั่นไม่ใช่ตัวตน ของเรา. เวทนาไม่เที่ยง ... สัญญาไม่เที่ยง ... สังขารไม่เที่ยง ... วิญญาณไม่เที่ยง สิ่งใดไม่เที่ยง สิ่งนั้น เป็นทุกข์ สิ่งใดเป็นทุกข์ สิ่งนั้นเป็นอนัตตา สิ่งใดเป็นอนัตตา เธอทั้งหลาย พึงเห็นสิ่งนั้น ด้วย ปัญญาอันชอบตามความเป็นจริงอย่างนี้ว่า นั่นไม่ใช่ของเรา นั่นไม่เป็นเรา นั่นไม่ใช่ตัวตนของเรา. เมื่อเห็นด้วยปัญญาอันชอบ ตามความเป็นจริงอย่างนี้ ทิฏฐิเป็นไปตามส่วนเบื้องต้น (อดีต) ย่อม ไม่มี เมื่อทิฏฐิเป็นไปตามส่วนเบื้องต้นไม่มี ทิฏฐิเป็นไปตามส่วนเบื้องปลาย (อนาคต) ย่อมไม่มี เมื่อทิฏฐิเป็นไปตามส่วนเบื้องปลายไม่มี ความยึดมั่นอย่างแรงกล้า ย่อมไม่มี. เมื่อความยึดมั่นอย่าง แรงกล้าไม่มี จิตย่อมคลายกำหนัดในรูป เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณ ย่อมหลุดพ้น จากอาสวะทั้งหลาย เพราะไม่ถือมั่น. เพราะหลุดพ้น จิตจึงดำรงอยู่ เพราะดำรงอยู่ จึงยินดีพร้อม เพราะยินดีพร้อม จึงไม่สะดุ้ง เมื่อไม่สะดุ้ง ย่อมดับรอบเฉพาะตนเท่านั้น ภิกษุนั้น ย่อมรู้ชัด ว่า ชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำ ทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้ มิได้มี.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น