กลอนเปล่า : กวี รำพึง
บทกวี....
ที่กวีได้บรรจงเรียงร้อย.....
น้อยคนนัก ที่จักล่วงรู้ว่า....
มีเนื้อหา มาจากประสบการณ์ อันหลายหลากจากชีวิตจริงๆ....
มาก / น้อยเพียงใด...?
กาพย์ กลอน โคลง ฉันท์....
อันบอกเล่าเรื่องราว ของ....
สัจจะ...
ธรรมะ....
ความรัก....
อกหัก....
รักสลาย....
ขมขื่น....
ขบขัน....
ฯลฯ
หาได้เกิดจาก จินตนาการ แห่ง สูญญากาศ
หาได้มีที่มาจาก การเขียนวาด สร้างสรรค์
ด้วยสุนทรียภาพที่ไร้ชีวิตและจิตวิญญาณ
หากแต่เนื้อหา และเรื่องราว เหล่านั้น...
ได้กรองกลั่น สรรค์สร้างมาจาก ความเป็นจริง....
ของเหตุการณ์ อารมณ์ ความรู้สึก ความสุข ความทุกข์.....
จากสัมผัสแห่งประสบการณ์ ของชีวิต และจิตใจมนุษย์...
ที่แสนสุดจะ หลากหลาย อ่อนไหว เปลี่ยนแปลง แปรปรวน .....
ไม่แน่นิ่ง อย่างมิไร้ชีวิตชีวา...
ผสมผสานกับจินตนาการ สามัญสำนึก และมโนธรรม...
อันบริสุทธิ์ วิจิตร งดงาม อย่างไร้ขอบเขต และยากจะหาที่สิ้นสุด....
ปรากฏเป็นผลงานแห่งบทกวี ....
ที่เป็นประดุจดั่งอนุสรณ์....
บอกกล่าวเล่าย้อน....
ให้ผู้อ่านได้ร่วมล่องลอย...
ไปกับ...
ศิลปะแห่งการบรรยาย ด้วยอักขระวิธี....
อันไม่มีกรอบ หรือ ขอบเขต ของสิ่งใดๆ จะมาบังคับ-ควบคุมไว้ได้....
ให้ผู้ร่วมเดินทางไปกับบทกวี
ประดุจเดียวกับ กวีผู้ที่ได้สร้างสรรค์ผลงานเหล่านั้น
ให้ได้ร่วมอยู่ใน....
ประสบการณ์ อารมณ์ ความรู้สึก ความสุข ความทุกข์ สนุก และโศกเศร้า....ฯลฯ
รวมทั้ง ได้ร่วมสัมผัสถึง ความคิด ความรู้ และญาณทัศนะใดๆ
อันกวีได้หยั่งรู้....
ซึมซับ ตระหนัก ล่วงรู้ และชื่นชม
โดยหวังว่า คุณค่าแห่งผลงาน จะถูกจรรโลงไว้.....
เพื่อประโยชน์ แห่ง มวลมนุษยชาติ ....
ไปตราบนานเท่านาน....ฯ
๒๑ มิถุนายน ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น