๏ เสียงร้อง(เรียกหาแม่) เบาลงเรื่อย...........ดั่งเหน็ดเหนื่อย กับปัญหา
แห่งโลก โชคชะตา...............................ที่กระหน่ำ ซ้ำเติมใจ
๏ นมแพะฯลฯ มิเพียงพอ...........................เพื่อช่วยต่อ อายุขัย
แมวน้อย ทยอยไป................................จากโลกไกล ไม่กลับมา*
๏ อาลัย รัก-ไออุ่น.....................................อ้อมกอดละมุน ของแม่จ๋า
(เป็น)สิ่งที่ มีคุณค่า................................(ยิ่ง)กว่าสิ่งใด ในพื้นพิภพ
๏ (เห็นแล้ว)นอกจาก ความเศร้าใจ.............คือ(คำถาม)อะไร? ทำให้ประสบ(เคราะห์กรรมเช่นนี้)
วนอยู่ ไม่รู้จบ........................................ขบคิดใคร่ ในธรรมา
๏ ต้องเป็น เวรกรรมก่อ..............................บาปฉลฉ้อ เพราะชั่วช้า
เบียดเบียน ผู้อื่นมา(ก่อน)........................กรรมสนอง ส้องผจญ
๏ ผู้เอา แมวมาทิ้ง....................................ผู้ฉกชิง รก(ลูกแมว)โฉดฉล**
หมู่หมา (ล้วนเป็น)ทุรชน.........................(จะ)มิรอดพ้น รับผลกรรม
๏ ก่อน(จะ)ก่อ กรรมทำเข็ญ.......................จงเล็งเห็น เวรย้อน(คืน)ย้ำ
ตอบแทน ผู้ที่ทำ....................................กฎแห่งกรรม ตามครรลอง
๏ โลกนี้ มี(ความ,คน)เลว-ร้าย....................คอยทำให้ (เบื่อ)หน่าย-คับข้อง
สาเหตุ เจตมุ่งมอง(หา)...........................ทางผ่องใส ไม่กลับมา(เกิดในโลกอีก)ฯ
๓ มิถุนายน ๒๕๖๕
*ผ่านวันแรก ตาย 1 ตัว
วันที่ 2,3 วันละ 1 ตัว
วันที่ 5 จากไป 1 ตัว
วันที่แต่งบทกวี 1 ตัวสุดท้ายจะอยู่รอดได้อีกสักกี่วัน? เพราะเสียงร้องเรียกหาแม่...แผ่วเบาลงเรื่อยๆ
** จากเรื่องเดิม
หมุนล้อกงแห่งสงสารวัฏ : กาพย์ยานี๑๑
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น