เส้นทางที่ต้องท่องไปผู้เดียว : กลอนคติธรรม

เส้นทางที่ต้องท่องไปผู้เดียว : กลอนคติธรรม

๏    วิถี ที่ต้อง ท่อง(ไป)ผู้เดียว.................................อย่าเหลียว หาใคร ให้เคียงคู่

กิเลส สนามพบ รบพันตู...................................ล้วนอยู่ คู่สถิต ในจิตตน

๏    ศีล-สมาธิ-ปัญญา สิกขาบท...............................หมดจด เมื่อใจ หมายกุศล

ซื่อ-ตรง-สัจจะ ทรงกระมล................................คือหน ทางเที่ยว ท่องเดียวดาย

๏    แม้มี พี่น้อง พ้องเคียงข้าง.................................(แต่)ก้าวย่าง ทางธรรม อาจ(แตกต่าง)หลามหลาย

แม้มือ ถือกุม รุมเกี่ยวกาย.................................เป้าหมาย ปลายคติ (อาจ)มิพ้องพาน

๏    ถึงอยู่ ห่างหน คนละประเทศ..............................ผู้สละ เกลศ เฉทสงสาร

ร่วมเดิน ร่วมทาง หวังนิพพาน............................ต้องการ ตาย-เกิด ละเมิดมี(ฝ่าฝืนการมี)

๏    ไม่ใช่ วิถี ต้องมีเพื่อน(ร่วมทาง)..........................แต่มี มิตร(คอยตัก)เตือน เหมือนแสงศรี

ไร้เพื่อน ร่วมดื่มด่ำ คุณความดี...........................ไม่ใช่ สิ่งที่ แปลกพิกล

๏     ก็สัตว์ ส่วนใหญ่ ในพิภพ...................................ต่างสยบ แก่กิเลส และอกุศล

ตัณหา ราคี ฤดีดล...........................................ตั้งตน บน(ความ)ประมาท ชาติมรรคา

๏    ชอบใจ ในการ กระทำชั่ว...................................เมามัว พัวพัน คิดหาญกล้า

ก่อกรรม ทำเข็ญ เป็นกิจจา...............................แคลนขาด ความศรัทธา ศีลธรรม

๏    อย่าเสีย เวลา รอหามิตร(ค่อยเดินทาง).................ชีวิต แสนสั้น วารล่วงล้ำ

หนทาง แห่งการ บรรลุธรรม..............................ปรมัตถ์ มิอาจทำ เป็นเล่นเอยฯ

๕ กรกฎาคม ๒๕๖๒