เส้นทางที่ต้องท่องไปผู้เดียว : กลอนคติธรรม
๏ วิถี
ที่ต้อง ท่อง(ไป)ผู้เดียว.................................อย่าเหลียว หาใคร
ให้เคียงคู่
กิเลส
สนามพบ รบพันตู...................................ล้วนอยู่ คู่สถิต ในจิตตน
๏ ศีล-สมาธิ-ปัญญา
สิกขาบท...............................หมดจด เมื่อใจ หมายกุศล
ซื่อ-ตรง-สัจจะ
ทรงกระมล................................คือหน ทางเที่ยว ท่องเดียวดาย
๏ แม้มี
พี่น้อง พ้องเคียงข้าง.................................(แต่)ก้าวย่าง ทางธรรม
อาจ(แตกต่าง)หลามหลาย
แม้มือ ถือกุม
รุมเกี่ยวกาย.................................เป้าหมาย ปลายคติ (อาจ)มิพ้องพาน
๏ ถึงอยู่
ห่างหน คนละประเทศ..............................ผู้สละ เกลศ เฉทสงสาร
ร่วมเดิน
ร่วมทาง หวังนิพพาน............................ต้องการ ตาย-เกิด
ละเมิดมี(ฝ่าฝืนการมี)
๏ ไม่ใช่
วิถี ต้องมีเพื่อน(ร่วมทาง)..........................แต่มี มิตร(คอยตัก)เตือน
เหมือนแสงศรี
ไร้เพื่อน
ร่วมดื่มด่ำ คุณความดี...........................ไม่ใช่ สิ่งที่ แปลกพิกล
๏ ก็สัตว์ ส่วนใหญ่
ในพิภพ...................................ต่างสยบ แก่กิเลส และอกุศล
ตัณหา
ราคี ฤดีดล...........................................ตั้งตน บน(ความ)ประมาท
ชาติมรรคา
๏ ชอบใจ
ในการ กระทำชั่ว...................................เมามัว พัวพัน คิดหาญกล้า
ก่อกรรม
ทำเข็ญ เป็นกิจจา...............................แคลนขาด ความศรัทธา ศีลธรรม
๏ อย่าเสีย
เวลา รอหามิตร(ค่อยเดินทาง).................ชีวิต แสนสั้น วารล่วงล้ำ
หนทาง
แห่งการ บรรลุธรรม..............................ปรมัตถ์ มิอาจทำ เป็นเล่นเอยฯ
๕ กรกฎาคม ๒๕๖๒
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น