กลอนเปล่า : มองดูจิตใจของเธอ
จิตใจของคนเรานั้น.....
มีความแตกต่างกันไป....อย่างที่สามารถมองเห็นได้
ด้วยดวงตา...คือ ปัญญาอันบริสุทธิ์
ปราศจากกิเลส และมลทินใดๆ.....
เป็นดวงตาที่ไม่มีในปุถุชน คนทั่วไป....
แต่จะมีใน...บุคคลผู้มีตนอันฝึกดีแล้ว....เท่านั้น
ผู้พากเพียร...เพื่อขัดเกลาจิตใจ
ให้ปราศจาก กิเลส...ตัณหา...และมลทินทั้งหลาย....
จนหลงเหลือแต่พียงเบาบาง...
หรือหมดสิ้นไป.....
เป็นผู้มีดวงตาคือปัญญา...อันสามารถมองเห็น
จิตใจ...ที่กำลังทุกข์นั้น...ช่างบอบช้ำ
จิตใจ...ที่กำลังสุขนั้น....ช่างพองโต
จิตใจ...ที่กำลังมีความต้องการ...ช่างคับแคบ
จิตใจ...ที่กำลังช่วยเหลือผู้อื่น...ช่างกว้างขวาง
และจิตใจที่ปราศจากซึ่งทุกข์..ไร้ซึ่งสุข...
คือ จิตใจอันเป็น อุเบกขานั้น...
ช่างว่างเปล่า.....ปลอดโปร่ง...โล่ง...สบาย.....
จิตใจของคนที่รักแต่ตัวเอง.....
มีที่ว่างแค่สำหรับเก็บความต้องการส่วนตัวเท่านั้น....
จึงคับแคบ...ตื้น....เขิน....แข็งกระด้าง....และเย็นชา....
ไม่มีทีว่างสำหรับเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แก่คนอื่น....
เป็นจิตใจที่จะเปิด...
เมื่อตัวเองมีความต้องการไขว่คว้า...และปลดปล่อย...
เป็นจิตใจที่จะปิด....
เมื่อผู้อื่นต้องการความช่วยเหลือ.....
พรหมวิหารธรรม ได้แก่...
เมตตา..คือ ความปรารถนาที่จะทำให้ผุ้อื่นมีความสุข...
กรุณา...คือ ความปรารถนาที่จะช่วยให้ผู้อื่นพ้นทุกข์....
มุทิตา...คือ ความพลอยยินดี เมื่อผู้อื่นได้ดี....
อุเบกขา คือ ความปล่อยวางเฉย เมื่อผู้อื่นเป็นทุกข์.....
จิตใจของผู้ที่ผ่านการอบรม "พรหมวิหารธรรม "
มาอย่างดีแล้ว...
ย่อมเปิดตัวเอง อยู่ตลอดเวลา...
ไม่เคยปิด...
ย่อมมีที่ว่างเสมอ...
สำหรับเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แก่ผู้อื่น....
เป็นจิตใจที่กว้างขวาง...
สะอาด...โล่ง...ไม่มีวันตีบตัน....
มีแต่จะคอยเติมความต้องการของผู้อื่นเข้าไป....
อย่างไม่มีวันเต็ม.....
เธอคงยังไม่รู้ตัวสินะ...
ว่าฉัน......
คือ ผู้ที่มองเห็น...จิตใจของเธอ
ทั้งๆที่เธอ...ซึ่งเป็นเจ้าของจิตใจ...
กลับมองไม่เห็น......
เธอลองออกไปยืนกลางที่โล่งแจ้ง...
เงยหน้าขึ้นไปสู่ท้องฟ้า...
หลับตา...
สูดลมหายใจเข้าไปให้ลึกๆ.....
ลืมความมีตัวตน....
สูดลมหายใจเข้าไปให้ลึกๆ.....
ลืมความมีของๆตน.....
แล้วเธอ....จะมองเห็นจิตใจของเธอ....
ที่กว้างใหญ่....เท่ากับท้องฟ้า....
สว่างไสว....
ราวกับดวงจันทร์วันเพ็ญ.....ฯ
๒๑ ตุลาคม ๒๕๕๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น