ก่อเวร มิเว้นบาป : กาพย์ยานี๑๑
๏ รินริน
ฝนรินรด.......................................แผ่นดินสด ชื่นแจ่มใส
หญ้าเขียว ขจีใบ...................................ภายใต้นภา ไร้รวี(รวี=พระอาทิตย์)
๏ เรื่อยเรื่อย
ลมเรื่อยพัด.............................พงพนัส (ทำท่า)สะบัดหนี
(หลังจากนาน)เหมือนชั่ว
นาตาปี..............ที่ไม่มี หยาดพิรุณ
๏ เย็นเย็น
ชื้นเย็นเย้า-................................ยวนรื่นเร้า เข้ามาหนุน
หัวใจ
ให้อบอุ่น.....................................ด้วยดุลยภาพ สรรพสัมพันธ์
๏ แง้วแง้ว
แม่แมว(จรจัด)ร้อง.......................ฟูมฟายฟ้อง ต้องเสียขวัญ
ลูกรัก
โดนพรากกัน................................เมื่อเจ้า(ของ)บ้าน
ไร้เมตตา(แอบไปออกลูกในบ้านคน)
๏ จับ(ลูก)แมว
ไปปล่อยวัด..........................คิดถนัด ตัดปัญหา
ไม่ยอม
ให้พึ่งพา...................................อาศัยเรือน ซ่อนเถื่อนกาย
๏ ลูกแมว
ที่ถูกทิ้ง(ไม่มีแม่)........................เผชิญทุกสิ่ง ช่างเลวร้าย(อดอยาก,หนาว,หมากัดฯลฯ)
โดยมาก
จักต้องตาย..............................น้อยรายที่ รอดชีวัน
๏ บาปกรรม
ทำไม่คิด.................................เมื่อชีวิต มิจฉาฉันท์
ไม่เชื่อ
กฎแห่งกรรม์...............................จึงต้องประจัญ(เวรกรรม) นิรันดร
๏ เวียนว่าย
ในสงสาร.................................ทุกข์ทรมาน เมื่อ(เวร)กรรม์ย้อน
เข้าวัด
มิขาดรอน...................................อ้อนวอนให้
ไร้ทุกข์เอยฯ(มีหรือจะสมหวัง?)
๓ กรกฎาคม ๒๕๖๒
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น