ค่ายคุณธรรม : กลอนสะท้อนสังคม
๏ นกแสก
ร้องแหวกฟ้า ท้าทายฝน.........................คำรน ฟ้ากล่นร้อง ก้องเวหา
เสียงสรรพ
สลับเงียบ เปรียบโสภา..........................สุขกมล ล้นเริงร่า ยามราตรี
๏ คงมี
ไม่กี่คน มุ่งสนจิต.......................................ในธรรม อำมฤต พิสิฐศรี
กลกรรม
ของธรรมชาติ ผุดผาดพี...........................ยินดี ศีล-สมาธิ
และปัญญา(ไตรสิกขา)
๏ ส่วนใหญ่
แค่ได้เพียร เรียนผิวเผิน........................ขัดเขิน การตรองตรึก ไตร่ศึกษา
น้อยที่
ปฏิบัติ ด้วยศรัทธา.....................................โดยมาก มักพูดจา อวดท่าที
๏ (ว่า)เป็นผู้
รู้ธรรมะ ชาญฉลาด.............................ประกาศ ศาสนกิจ ผิดวิถี
คิดเอง เอออวยเอง
เพ่งพิธี(กรรม)..........................วิปลาส ทำบัดสี อวิชา
๏ รัฐ-ราษฎร์
ปรารถนา นำพาบุตร............................ไพร่หลุด พ้นพาลภัย แพร่หลายหล้า
ห่างทราม ความอัปรีย์
ราคีซา.................................เสพยาฯ-ค่านิยม สังคมยอน(ยอน=แยง=สอดดู)
๏ จึงส่ง จำนงหมาย
ค่ายธรรมะ...............................ทั้งพระ-ฆราวาส ประสาทสอน
แลกกับ
รับเงินตรา เป็นอากร..................................ธุรกิจ ผลิตป้อน ว่อนสังคม
๏ ทำพอ
ขอไปที มีรายได้......................................ทั้งที่ ฤดีไร้ สุกใสสม
กิเลส และตัณหา มิจฉารมย์...................................โง่งม เขลาบ่มเพาะ
เสาะโลกีย์
๏ มิต้อง
ประหลาดใจ ใครกลับจาก...........................ค่ายคุณธรรม ความคิดหลาก
เศษซากศรี
เลอะเทอะ
เพ้อผิดกรอบ ชอบ-ชั่ว-ดี........................ไม่มี แม้ศีลธรรม งอกงามเอยฯ
๒ กรกฎาคม ๒๕๖๒
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น