หลอกตัวเอง : กลอนคติสอนใจ
๏ ไดอารี่ เล่มนี้
มีหลายหน้า...................(ที่)ไร้ร่องรอย ขีดฆ่า ปากกาเขียน
คงปล่อยไว้
ว่างเปล่า เรื่องราวเตียน...........แม้คราวเปลี่ยน เล่มใหม่ คล้าย(ความ)คิดแคลน
๏ ที่ปล่อยว่าง บางวัน
ใช่คร้านลิขิต...........แต่(เพราะ)ชีวิต วันนั้น อัดอั้นแสน
ไม่อยากจด
อยากจำ ทำลืมแทน................เสมือนแม้น ไม่มี วันนี้เลย
๏ ไม่อยากแต่ง เรื่องใหม่
ไว้ลวงหลอก.......ไม่อยากบอก เรื่องจริง สิ่งเปิดเผย
ไม่ต้องการ
พานพบ ประสบเลย..................ไม่อยากเอ่ย ถึงมัน แม้ครันเทียว
๏ สิ่งที่เกิด ขึ้นแล้
เกินแก้ไข.....................ดีแต่ปล่อย มันไป ไม่แลเหลียว
มิใช่ว่า
โทษมี เสียทีเดียว.........................แค่เศษเสี้ยว เคี่ยวเข็ญ
(อาจ)เป็นบทเรียน
๏ (ว่า)สิ่งที่ดี ที่สุด
คือสุจริต......................อย่าทำผิด มิจฉา มนาเสถียร
ถึงลำบาก
ยากพ้อง ต้องพากเพียร...............อย่าริเลียน ทุจริต ผิดศีลธรรม
๏ มิใช่ทราม โฉดช้า
(จง)อภัยให้................แลมิใช่ ฉลฉ้อ ก่อซากซ้ำ
เลิศพ้นข้อ
ครหา คืออย่าทำ........................จะไม่มา ระกำ ร่ำลืมเลือน
๏ เรื่องลางสิ่ง ยิ่งลืม
ยิ่งกลับจำ..................ยิ่งระยำ ยิ่งจำแม่น ยากแม้นเหมือน
เว้นเขียนใน
ไดอารี่ มิแชเชือน.....................ยังติดเตือน เผื่อนจิต อยู่นิตยา
๏ ไม่มีใคร ล่วงรู้
สู้กลับกลอก.....................ไม่อยากบอก หลอกเขา เอาเถิดหนา
แต่เรื่องหลอก
ตัวเอง เกรงปัญญา................ไม่มีใคร ไหนหน้า สามารถเอยฯ
๒๑ กุมภาพันธ์
๒๕๕๙
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น