บุญบำเพ็ญเป็นที่พึ่งพา : กลอนหก

บุญบำเพ็ญเป็นที่พึ่งพา : กลอนหก

๏    เมฆค่อยสืบ ค่อยคืบคลาน................คลุมคคนานต์ โอฬารสูญ

อโณทัย ให้อาดูร................................มิบริบูรณ์ จรูญจินต์

๏    นกเอี้ยงไกร ไม่นึกกลัว....................บินร้องยั่ว แมวเจ้าถิ่น

แมวเมินใส่ เหมือนไม่ยิน......................ดียินร้าย กรายจากกัน

๏    สักครู่ครา ท้องฟ้าเปิด......................สูรย์บรรเจิด เพริศแสงสรรค์

อุ่นไอหลาก จากตาวัน..........................จรรโลงหล้า และธาษตรี

๏    บุญบำเพ็ญ เป็นที่ตั้ง........................สุขสะพรั่ง บังเกิดศรี

จริยธรรม คุณความดี............................เป็นที่พึ่ง ซึ่งอุดม

๏    การศึกษา หาความรู้........................นำไปสู่ ประสิทธิ์สม

ชีพก้าวหน้า ประชานิยม........................วิกรมกล้า ชีวากล

๏    ขัดเกลาใจ ให้วิจิตร.........................กล่อมเกลาจิต กฤดกุศล(กฤด-=ที่ทำแล้ว)

เครื่องลดทอน คลายร้อนทน..................ความโฉดฉล คนราคิน

๏    ชำนะใจ หยุดใคร่อยาก.....................ความยุ่งยาก พลันพรากสิ้น

สันติภาพ ฉาบชีวิน...............................ปานปิ่นปราชญ์ โชติชัชวาล

๏    บุญบำเพ็ญ เป็นที่พึ่ง........................เป็นสิ่งซึ่ง สร้างหลักฐาน

ชนม์ชีวี อภิบาล...................................สุขสำราญ นิรันดร ฯ

๒๓ ตุลาคม ๒๕๕๗