จิตใจช่างดั่งผิวดิน : กาพย์ยานี๑๑
๏ เมฆคล้ำ นำฝนครา............โปรยลงมา ณ
ไพรสัณฑ์
ฤทธี
ชุบชีวัน........................ชวนพฤกษ์พันธุ์ ชื่นบานเพรียง
๏ น้ำใส ลูบใบกิ่ง..................สุธาสิ่ง
อย่างยิ่งเยี่ยง(สุธา=น้ำอมฤต)
อัจฉรา
ขจีเมียง.....................พิไลเรียง พนาราม(อัจฉรา=ชั่วพริบตา,พนาราม=ป่าอันรื่นรมย์)
๏ หยาดน้ำ ย่อมต่ำตก............ธรรมอุทก
ยากยกห้าม
ภูผา
พยายาม........................ฝ่าฟันข้าม มินำพา
๏ มวลน้ำ เมื่อไหลนอง............ลงลำคลอง
รองวัสสา
รวมแคว
แลคณนา...................เป็นมหา ชลาลัย
๏ ผิวดิน
ที่ผ่านดล..................น้ำขุ่นข้น มลทรามไส
เศษขยะ
คละเคล้าไคล.............ลอยให้เห็น เป็นปฏิกูล
๏ เฉกเช่น
เห็นชีวัน.................กระเสือกกระสัน ไร้กาลสูญ
สักขี
ทวีคูณ............................พูนพอกฉล เพิ่มมลทิน
๏ เมื่อเยาว์
มิเท่าไร.................ยิ่งเติบใหญ่ ยิ่งใจหิน(หิน=เลวทรามต่ำช้า)
หยาบช้า
ล้นราคิน....................ดั่งผิวดิน จินตนา
๏ ดวงฤดี
บริสุทธิ์....................น้ำฝนดุจ สุดยากหา
แก่เฒ่า
เก่าชรา........................ปานปฏิกูล สถุลกอง ฯ
๒๘ สิงหาคม ๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น