ชะตาชีวิต : กลอน กลบทสะบัดสะบิ้ง
๏ ทุกสิ่งใน โลกีย์
ที่ปรากฏ.............ใช่ทั้งหมด สดสวย ด้วยสุขด้วยศรี
ข้องสารพัด
ขัดสน หมองหม่นมี.........คือวิถี ชีวิต วิจิตรวิจารณ์
๏ แม้เกิดมา หน้าตา
มิพาให้............ใครต่อใคร หมายรัก สมัครสมาน
ยังโชคดี
ที่มิทำ ให้รำคาญ................ไร้รูปร่าง สังขาร พิการพิกล
๏ ไม่ปรากฏ ยศถา
บรรดาศักดิ์..........ไม่มีหลัก มีฐาน สะท้านสถล
แค่พอเลี้ยง
ตัวรอด ตลอดจน.............แต่ต้องทน งานถี่ ทุกวี่ทุกวัน
๏ แม้ไร้ชาติ ขาดสกุล
จรูญเลิศ.........ถือกำเนิด จำนน ชนชัฏชนชั้น(ชัฏ=ป่ารก)
เกียรติยศ
ศักดิ์ศรี ไม่มีกัน.................ต้องแข่งขัน อยู่รอด ตลอดตะลุย
๏ สมองมี สิก็ดัน
ปัญญาด้อย............ความรู้น้อย คอยนิด สุดคิดสุดคุ้ย
ไม่บังอาจ
ยกปัญญา มาอวดคุย..........เขาจะถุย น้ำลายรด ระทดระทม
๏ ขืนคับอก คับใจ
ไปก็เปล่า.............เป็นกรรมเก่า เราก่อ เพาะสู่เพาะสม
สร้างชะตา
ชีวิต ลิขิตชม....................อย่าตรอมตรม ห่มไห้ พิไรพิราม(พิราม=การหยุดพัก)
๏ จงพอใจ ในสิ่ง
ที่จริงเป็น...............เพียรบำเพ็ญ บุญทาน บ่ยั่นบ่หยาม
ตั้งใจสู้
อุตส่าห์ พยายาม....................ถือหลักความ สันโดษ วิโรจน์วิไล
๏ หยุดก่อกรรม ทำเข็ญ
เป็นบัญญัติ.....คุณความดี ปฏิบัติ สวัสดิ์ไสว
รับผลกรรม
เก่าปลด เมื่อหมดไป..........สุขเสวย กรรมใหม่ สบายเสบย ฯ
๘ สิงหาคม
๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น