แว่วคำ ของธรรมชาติ :
กลอนคติสอนใจ
(ฉันทลักษณ์ที่ผมคิดประดิษฐ์ขึ้นเอง)
๏ ฟ้าใส อะไร เช่นนี้.............ไม่มี เมฆา
มาให้เห็น
ฟ้าสี ฟ้าเข้ม
เปรมเป็น............ใสจน จะเห็น ทั่วจักรวาล
๏ เช้าที่ สุรีย์
เจิดจ้า..............ร้อนแกร่ง แรงกล้า มหาศาล
ปริทัศน์
ชัดคม ชมคราญ.........ชวนเขษม สำราญ บันเทิง
๏ ลมเล่า คอยเป่า คอยพัด......บำบัด ปัดร้อน
ป้อนหลงเหลิง
ลมสงบ
สบร้อน ย้อนเยิง...........จนใจ เปิดกระเจิง เปิงกระเจิด(เยิง=ป่าเถื่อน)
๏ ได้ยิน ดินบอก นภดล...........ถึงคน เนรคุณ
บุญละเมิด
หลงตน
ล้นทรัพย์ ประเสริฐ........รวยล้ำ ร่ำเลิศ เชิดเหนือใคร
๏ ดินฝาก อยากให้ ใคร่ครวญ....ทรัพย์ล้วน
เจ้าหา มาจากไหน ?
ถึงครา อาสัญ
บรรลัย................ทรัพย์ไซร้ ให้ล้น หาพ้นดิน
๏ สุรีย์ นิภา ปราศรัย.................คนเก่ง
คนไกร อวดไม่สิ้น(นิภา=เทียบ)
สุรีย์
สร้างสรรพ ชีวิน..................หาถวิล โอ้อวด ประกวดประชัน
๏ นภา ว่าคน ขวนขวาย.............หมายครอง
ยิ่งใหญ่ ใคร่เหยียดหยัน
จะใหญ่ สักแค่
ไหนกัน ?.............ล้วนต่ำ ใต้ฉัน ปานธุลี
๏ ธรรมชาติ พิจิตร พิสดาร..........ไม่หลง
ตนร่าน สะคราญศรี
คนไซร้
ร่างกาย หลายด้วยขี้.........ยังมี หน้ามา หลงว่างาม ฯ
๒๑ กรกฎาคม
๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น