ข้าวกับคน ยลกับหญ้า : กลอนคติสอนใจ
(ฉันทลักษณ์ที่ผมคิดประดิษฐ์ขึ้นเอง)
๏ มืดครึ้ม ซึมเซา..............เมฆเทา
ครอบคลุม นภา
ต้นเดือน มีนา
ฯ.................อุษา ประปราย สายฝน
สายลม
พัดเร่า...................สายหนาว เหน็บเข้า กมล
ร้อนราน
ผ่านพ้น.................สวรรค์บน ฟ้าการุญ
๏ ดับไฟ ไทยเฝ้า...............จุดเผา ทำลาย
ใบหญ้า
ลุกลาม
ตามป่า...................ควันกลุ้ม รุมฟ้า ละสุญ
อ้างว่า
หาเห็ด.....................ไร้เจต นา ทารุณ
ป่าสิ้น
สมดุล.......................ไม่ครุ่น คิด ผิด ? ....ไกลตัว
๏ เปรียบหญ้า กะคน............กมล ชั่วช้า
สาไถย
ความคิด
จิตใจ.....................ใคร่ทราม อกุศล ท้นหัว
ทำบาป
หยาบช้า...................ก่ออาชญา หา กริ่งกลัว
ผลแห่ง
ความชั่ว....................ถ้วนทั่ว ต้องทัป กลับตน(ทัป=ความโง่)
๏ จะถูก กำจัด......................โดยสัจจา
ประกาศิต
สมตาม
ความผิด....................สมสิทธิ์ อมเรศ เภทผล
คลึงคล้าย
ใบหญ้า..................ในสายตา พนาชน
ขัดใจ
ใคร่รน..........................เผาจน มอดไหม้ ให้เตียน
๏ ไม่เหมือน ใบข้าว................ที่ชาว
นารัก ษาใคร่
คอยเอา
ใจใส่.........................อย่างไม่ ประมาท ผัดเพี้ยน
รอข้าว
ออกรวง........................รอรวง พวงสุก ผูกเพียร
ทุกวัน
หมั่นเวียน......................ถอนหญ้า ล่าเหี้ยน เตียนนา
๏ เปรียบข้าว กับคน.................กมล สุทธา
สถิต
ศีลธรรม
จำจิต..........................สุจจ์สิทธิ์ พิทักษ์ รักษา
อยู่เย็น
เป็นสุข..........................สิ้นทุกข์ คุกคาม ตามมา
ชื่นชู
ชีวา.................................ทั้งเวลา ตื่นคืนนอน ฯ
๖ มีนาคม ๒๕๕๖
เกิดเป็นคน
ตอบลบถึงทุกข์ก็ต้องทน ถึงอับจนก็ต้องสู้
เพราะเกิดเป็นคน..ก็รู้ๆกันอยู่
ถ้าไม่สู้ ก็ไม่รู้จะเกิดมาทำไมสวัสดีกัลยาณมิตร ทุกๆท่านครับ เป็นกำลังใจให้เสมอ
ขอบคุณสำหรับข้อแนะนำดีๆครับ
ลบ