คนที่เราเฝ้าคำนึง : กลอนรัก(กาพย์ฉบัง
๑๖)
๏
วันใหม่ในฤดูหนาว..............หมอกบางพร่างพราว
ดูราวกับแดนแคว้นสวรรค์
๏ แสงเงินแสงทองผ่องพรรณ.............รุจิระอัน
จรัลเลื่อนล้นพ้นขอบฟ้า
๏
อากาศเย็นเยือกเกลือกกาย์..............ยิ่งลมพัดมา
ยิ่งพาเหน็บหนาวเข้ากมล
๏
แทรกผ่านม่านหมอกพอกพ้น..............คือภาพของคน
หนึ่งคนพิมลล้นพิไล
๏ ปานฉายาภาพประทับใจ..............จากฟ้าฤาไร
?
ฤทัยให้เปรมเกษมศรี
๏ รู้สึกสุขทุกนาที.............ทุกวันทันที
ที่เห็นเธอนั้นผ่านมา
๏
สร้างสัมพันธ์สรรค์มายา.............ด้วยการจินตนา
อุราอบอุ่นสุนทรใส
๏
ทุกเช้าทุกวันผ่านไป..............แสนเป็นสุขใจ
ที่ได้พบเธอทุกวัน
๏
ล่วงเลยฤดูเหมันต์...............เร็วไวคล้ายฝัน
วันหนึ่งเธอหายมิได้เห็น
๏ แม้ฤดูกาลผ่านเร้น.............ฉันไม่วายเว้น
เผลอเป็นต้องมองทุกเช้า
๏
ลมร้อนอ่อนพัดแผ่วเบา...............ไม่มีแม้เงา
คนที่เราเฝ้าคำนึง ฯ
๒๖ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น