ราชสีห์กับหนู : กลอนนิทานสุภาษิต(กาพย์สุรางคนางค์ ๒๘)

ราชสีห์กับหนู : กลอนนิทานสุภาษิต(กาพย์สุรางคนางค์ ๒๘)

๏..............................ป่าใหญ่ ไพศาล

พฤกษ์สณฑ์ ชลธาร.......อาหารอุดม

สัตว์ป่า อาศัย...............สายใย สุขสม

คึกครื้น รื้นรมย์..............ระงม วนา

๏..............................วันหนึ่ง ราชสีห์

นอนหลับ ฝันดี..............ก็มี หนูมา

ไต่ตาม ลำตัว................หัวเสีย โทสา

ราชสีห์ จับคว้า..............จะฆ่า ให้ตาย

๏...............................หนูวอน อ้อนว่า

" โปรดไว้ ชีวา...............ข้าฯเถิด สหาย

วันหนึ่ง ข้างหน้า.............ถ้าท่าน มีอันตราย

ข้าฯอาจ ช่วยคลาย..........คลี่ร้าย กลายดี "

๏................................ราชสีห์ ตอบว่า

" เจ้าแค่ หนูนา...............ส่วนข้าฯ ราชสีห์

ใยต้อง พึ่งเจ้า.................ช่างเขลา สิ้นดี

จะไว้ ชีวี.........................อวิ หิงสา "

๏..................................วันหนึ่ง ราชสีห์

ติดบ่วง บาศที่...................พรานวาง กลางป่า

หนูช่วย กัดขาด.................ราชสีห์ หนีมา

รอดพ้น มรณา...................เพราะว่า หนูไง !

๏...................................นิทาน สอนว่า

เราต่าง พึ่งพา....................ชีวา อาศัย

ซึ่งกัน และกัน....................อย่าหยัน เหยียดใคร

ยกตน ยิ่งใหญ่....................หาใช่ วิญญู ฯ

๔ มกราคม ๒๕๕๖