หน้าหนาว ของชาวอีสาน
: อินทรวิเชียรฉันท์ ๑๑
๏ บ่ายสี่ สุรีย์ล่วง.................รุจิห้วง
พลาหาย
หนาวเย็น
ก็เก่นกราย.............พนสิ้น ชรินคลุม(เก่น=หนัก,ชริน=ประดับ)
๏ เมฆา นภาคาด.................ยุรยาตร
ประวรรตชุม(ประวรรต=เป็นไป)
ยิ่งหนาว
ระร้าวรุม..................ศิศิร์ผล สกนธ์กาย(ศิศิระ=เย็นเยือก,สกนธ์=ร่างกาย)
๏ ลั่นทม ละทิ้งทอด..............ทลปลอด
ปราศหาย(ทล=ใบไม้)
เหลือหลอ
ก็กิ่งราย................สรสู้ ฤดูกาล(สร=แกล้วกล้า)
๏ ลำธาร ละหานแห้ง.............ฤจะแกล้ง
กะอีสาน
ทุ่งนา
ทุรานาน......................ปถพี บ่มีชล
๏ ขุดบ่อ พอประทัง...............คติหวัง
กระทั่งฝน
แม่น้ำ
ชลัมพุ์ดล....................กสิกรรม เลาะลำอิง(ชลัมพุ=น้ำ)
๏ เย็นย่ำ จิรำไร....................ธุระไว
เสาะไฟผิง
สรงธาร
สะท้านคิง..................ชวเร่ง ละเลงลืม(คิง=ร่างกาย,ชว=เร็ว)
๏ ผ้าห่ม ผทม หา..................สุขิตา
นิทราปลื้ม
ฝันดี
สิด่ำดื่ม..........................รชนี ภิรมย์รอง(รชนี=กลางคืน)
๏ ตื่นเช้า ปะขาวหมอก............ธุมพอก
พนาผอง(ธุม=หมอก,ควัน)
สดชื่น
ระรื่นมอง......................มิลุเบื่อ ละอาเอย ฯ
๓ มกราคม ๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น