ดินเฟื้อ ฟ้าเผื่อแผ่ : กาพย์ยานี ๑๑
๏ แค่เพียง
เพิ่งเที่ยงวัน...............สุริยัน พลันลับหาย
เมฆฝน
มืดมนกราย........................กรีฑากลบ นภดล
๏ แรงลม
รี่โถมพัด......................ทึ้งยอดสัต ตบรรณหล่น
หูกวาง
ใบคว้างจล..........................หลุดจากต้น พ้นไปไกล
๏ ฟ้าแลบ แสงแปลบปลาบ............ฟ้าร้องสาป
สะเทือนไหว
ฝนเท
เฉเฉียงไป.............................ตามแรงลม จู่โจมดิน
๏ พายุ
ฤดูร้อน.............................พัดคลายผ่อน ร้อนผ่าวสิ้น
ไอฝน
ไร้มลทิน................................นำพาหนาว เข้าแทรกทรวง
๏ ฝนริน
จนสิ้นแรง.........................ไม่แอบแฝง แสร้งแหนหวง
ดินชุ่ม
อุ้มน้ำ ;
ช่วง.............................ชิงจากฟ้า ก็หาไม่
๏ ดินเพี้ยง
เลี้ยงพนา.......................สัตว์สิงสา เนื่องอาศัย
น้ำเลย
ละเหยใบ................................สู่ฟ้าจบ ครบวงจร
๏ ดินเฟื้อ
ฟ้าเผื่อแผ่.........................ยลรู้แน่ แลดูย้อน
แบ่งปัน
สุนทานธร...............................ไม่เบียนเบียด เกลียดชังกัน
๏ ฟ้าอยู่
คู่แผ่นดิน.............................ทุกชีวิน ทั้งสิ้นสรร
ล้วนอยู่
คู่พงศ์พันธุ์................................ควรเมตตา เอื้ออารี
๏ อย่าเอา
รัดเอาเปรียบ.......................อย่าหยันเหยียบ เทียบกดขี่
อย่าเห็น
แก่ตนดี....................................อย่าย่ำยี ชีวีเลย ฯ
๒๔ พฤษภาคม ๒๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น