มุ่งสู่ธรรมชาติปรัศนีย์ : กลอนคติธรรม

มุ่งสู่ธรรมชาติปรัศนีย์ : กลอนคติธรรม

๏    เดินท่องทาง อย่างเดียวดาย.............................เพื่อนเคียงกาย ได้เงาเห็น

มุ่งจุดหมาย ปลายทางเป็น.............................ที่ลับเร้น เช่นตำนาน*

 

๏    สองเท้าจ้ำ อำลาจาก........................................อย่างลำบาก พรากถิ่นฐาน

(นิสัย)ความเคยชิน จินตนาการ.......................สัญชาตญาณ(สันดาน) แสนมั่นคง

 

๏    สู่เส้นทาง ที่ว่างเปล่า........................................(อาศัย)คำบอกเล่า เข้าประสงค์

แม้(แต่)คนช่วย(ชี้ทาง) ยังงวยงง....................เดินพลัดหลง ลับพงไพร

 

๏    พึ่งตำนาน อ่านวิเคราะห์....................................ลุยลัดเลาะ พอไปได้

อย่างเชื่องช้า มานะใจ...................................เหนื่อย(ก็)พักให้ ได้แรงคืน

 

๏    มิใช่การ มุ่งขันแข่ง...........................................ไม่ต้องแย่ง ทุ่มแรงฝืน

สมัครใจทำ มิกล้ำกลืน...................................(ไม่)คิดขมขื่น สะอื้นทรวง

 

๏    ปราศรางวัล** ปันล่อจิต.....................................ผลสัมฤทธิ์ พินิศล่วง(พินิศ=แลดู,เพ่งดู)

(คือการ)ถึงปลายทาง (ที่)ทุกข์ทั้งปวง..............หมดสิ้นทรวง ดวงฤดี

 

๏    สิ้น(การ)เวียนว่าย สุด(การ)ตาย-เกิด....................สิ่งประเสริฐ เลิศวิถี

เป็นธรรมชาติ ปรัศนีย์.....................................ตำนาน(บอกว่า)มี (หลาย)พันปีมา

๏    แม้(ยัง)สงสัย แต่ใจมั่น.......................................มุ่งบากบั่น ตัดตัณหา

(ความ)ยินดียินร้าย ในโลกา............................เพื่อสภาวะ พระนิพพานฯ

 

๙ มกราคม ๒๕๖๔

*ตำนาน หมายถึง พระไตรปิฎก

**รางวัลได้แก่ ลาภ ยศศักดิ์ ชื่อเสียง คำสรรเสริญ การสักการะฯลฯ