ความเหลื่อมล้ำและความฝันใฝ่ : กลอนคติชีวิต

ความเหลื่อมล้ำและความฝันใฝ่ : กลอนคติชีวิต

 

๏    เมืองไทย ในวันที่ ยังมีเด็ก..............................ตัวเล็ก(อ่อนแอ) แต่ใฝ่ฝัน (ต้องการ)เสื้อกันหนาว

(ขณะที่)รัฐมนตรี สิเน่หา ไขว่คว้าดาว..................หวังก้าว เข้าเทียบ (ชาติที่)เหยียบดวงจันทร์

 

๏    คนรวย ป่วยไข้ เพราะไปเที่ยว.........................แลเหลียว สุขยิ่ง (จาก)สิ่งหฤหรรษ์

คนจน ล้นทุกข์ คลุกชีวัน..................................ใฝ่ฝัน (แค่)การกินอิ่ม พริ้มอุรา

 

๏    คนอยากได้ อยากดี ทั่วพิภพ...........................อยากประสบ ความสนุก สุขถ้วนหน้า

สักกี่คน พินิจ พิจารณา.....................................เด็กยากจน ยลหา เมตตาใจ?

 

๏    ร่างกาย ผ่ายผอม ชุด(เสื้อผ้า)ซอมซ่อ...............(สามารถ)ต้านต่อ ความหนาว ถึงคราวไหน?

วันหนึ่ง หากแม้ พ่ายแพ้ไข้................................คงไป (สู่)สุคติ ชั่วนิรันดร์

 

๏    ใช่เพียง ชีพด้อย แสนต้อยต่ำ...........................หากยัง เหลื่อมล้ำ แม้(แต่)ความฝัน(ใฝ่)

(หวังแค่)อยู่รอด ปลอดภัย ไปวันๆ.......................เนิ่นนาน กว่านั้น เกินปัญญา

 

๏    ทรัพย์ที่ บริจาค อย่างมากมาย..........................สร้างวัด ศาสน์สยาย ไปทั่วหล้า

วิจิตร คิดสรรพ ประดับประดา.............................(สิ่ง)ไร้สาระ ประสงค์ หลงเป็นบุญ

 

๏    งบประมาณ ราชการจ่าย ละลายน้ำ....................พิธี(การ)ทำ พร่ำเพรื่อ พร้อมเกื้อหนุน

ภาษี ประชาชน ป่น(ปี้)เป็นจุล............................เพื่อลงทุน กูลกิจ ปราศทิศทาง

๏    หาก(แบ่ง)ได้ ให้เด็ก ย่อมเสกสรรค์....................อนาคต ชีวัน พลันเปิดกว้าง

คุณภาพ (ของเด็ก)สดใส ไม่เคว้งคว้าง................ช่วยสร้าง ชาติไทย ไพบูลย์เอยฯ

 

๒๓ ธันวาคม ๒๕๖๓