ขอบเขตของการช่วยเหลือคนอื่น : กลอนเปล่า
๏ ผู้อบรมปัญญา
ย่อมไม่พาตน
ไปยืนอยู่บนตำแหน่ง
แห่งความทุกข์ยากลำบาก
๏ เส้นทางที่มีอันตราย
คาดเดาเป้าหมายปลายทางได้ยาก
มิควรดื้อรั้นบั่นบาก
รู้จักหันหลัง(ให้)
และถอยห่างไกล
๏ ประโยชน์เฉพาะหน้า อาจจะดูดี
แต่อย่าลืมมองว่า มีความไม่แน่นอน
เส้นแบ่งบางๆ
ระหว่างความสำเร็จและเดือดร้อน
ครวญใคร่ให้รอบคอบ อย่าอาวรณ์
ภายหลังจะได้ไม่ทอดถอนใจ
๏ สุข-ทุกข์ เป็นผลกระทบส่วนบุคคล
ไม่ว่าจะเกิดในกมลหรือบนกาย
เจ้าของคือผู้ที่ต้องรับรู้
ผู้อื่นจะร่วมรู้สึกก็หาไม่
ความสับสนกระวนกระวาย
เป็นเรื่องของใครของมัน
เฉพาะคน
๏ แม้มีบ้าง
คนที่ตั้งใจว่า
อาสาจะร่วมสุขร่วมทุกข์
แต่โดยมากมักพูดแค่เอาสนุก
ยินดีที่จะร่วมสุข
แต่ทุกข์ไม่ยินดี
๏ เพราะความรู้สึกเป็นเรื่องส่วนตัว
หัวใจหาได้ใช้ร่วมกัน
พูดอะไรไปก็เท่านั้น
ทำประโยชน์ให้แก่กัน(จริงๆ)
จึงเป็นการดี
๏ กับใครบางคน
ฤดีมีแต่จะคิดอกุศล
ทุจริต จิตคด
คอยทำตนให้ผจญความทุกข์ยากลำบาก
จงอย่าไปรับปาก
อย่าไปรับฝากชีวิต
๏ กับคนไม่รักดี
ผู้หมั่นดำเนินชีวีให้เกิดวิกฤติ
(เดิน)ทางใครทางมัน
ควรสำคัญคิด
ระหว่างเพื่อนและยาพิษ
ควรคิดแยกแยะให้ชำนาญ
๏ การเสียสละช่วยเหลือผู้อื่น
จนทำให้ตนเองขมขื่นทรมาน
ห่างไกลจากหลักการทำบุญ
มิเกื้อหนุนคุณกุศล
๏ การคิดจะช่วยเหลือใคร
ให้กำหนดขอบเขต
แห่งความเมตตาประจญ
รู้จักเลือกช่วยบางคน
เพราะใครก็ไม่สามารถช่วยทุกคน
และต้องเลือก
ที่จะไม่ทำตน
ให้ต้องทนทุกข์ยากลำบากเอยฯ
๙ กรกฎาคม ๒๕๖๒
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น