ที่พึ่ง-ที่ยึดเหนี่ยว
: กาพย์ฉบัง๑๖
๏ ชีวีต้องการที่พึ่ง.......................เสมือนเป็นสิ่งซึ่ง
ติดตรึงกระมลคนทั้งหลาย
๏ (เพราะ)โลกมีสารพันอันตราย....................วิกฤติเลวร้าย
มากมายกายรอบมอบเสมอ
๏
ตั้งแต่วัยเยาว์เฝ้าพบเจอ....................ความระกำ;พร่ำเพ้อ
ที่พึ่งซึ่งปลอดภัยใฝ่หา
๏ แม้มีบิดรมารดา.....................ดูแล;แต่ทว่า
ทุกขาก็ยังคับคั่งท้น
๏
อุปสรรคนานาประจญ.....................อย่างไร้เหตุผล
ต่างคนรนดิ้นจนสิ้นศานติ์
๏
บิดรมารดาอายุวาร....................มิได้ยาวนาน
สักวันพานจรจากไป
๏
คงเหลือแค่ความอาลัย.....................อัสสุชลหลั่งไหล
ดั่งใจจะขาดปราศประสงค์
๏
(เมื่อ)แจ้งชัดสัจธรรมดำรง.....................อย่าได้ใหลหลง
เห็นกงจักรเป็น(ดอก)บัวเทียว
๏
ฤดีต้องมีที่ยึดเหนี่ยว.....................ขจัดความเปล่าเปลี่ยว
โดดเดี่ยวเดียวดายในโลกนี้
๏
เพื่อให้สุขสบายไกรฤดี......................(ความ)คาดหวังยังมี
มั่นคงวิถีชีวัน
๏
สัทธรรมคือสิ่งอัศจรรย์......................ผู้ใดถือ(เอาไว้ให้)มั่น
สิพบสงบสันติ์นิรันดรฯ(สัทธรรม=ธรรมของสัตบุรุษ,ธรรมของคนดี)
๑๒ กรกฎาคม ๒๕๖๒
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น