ปฏิบัติธรรม : กลอนคติสอนใจ

ปฏิบัติธรรม : กลอนคติสอนใจ

๏    บุคคล ควรตาม รักษาจิต.................................ควบคุม ความคิด (ให้)เป็นกุศล

คือหลัก(ที่) พุทธศา สนิกชน.............................(เพียร)ฝึกฝน ปฏิบัติ ด้วยศรัทธา

๏    ศึกษา(ว่า) อะไรดี-อะไรชั่ว..............................คือหัว ใจให้ ไม่มิจฉา

รู้หลัก ธรรมชาติ และสัจจา................................(เป็น)พื้นฐาน ปัญญา ประกอบกรรม

๏    มีเหตุ มีผล บนความเชื่อ.................................ไม่เบื้อ งมงาย ไถยถลำ

วิเคราะห์ วิจารณ์ หาญกระทำ.............................ขจัดส่ำ สงสัย ไม่เหลือมี

๏    กระทำ กรรมใด ไม่ประมาท.............................อุระ สะอาด พ้นบัดสี

อย่าอ้าง วัฒนธรรม ประเพณี..............................โดยที่ โง่เขลา มิเข้าใจ

๏    ถูก-ผิด วินิจฉัย ไม่อคติ..................................ขัดเกลา ทิฏฐิ ดัดนิสัย

มิเมา (ทำ)เอาตาม อำเภอใจ..............................(เอา)ใจใส่ สำนึก ตรึกตรองธรรม

๏    วิถี ชีวะ ประจำวัน..........................................สอดรับ หลักธรรม์ จรรย์จุนค้ำ

ไม่ใช่ สวดมนต์ บ่นท่องจำ.................................แต่การ กระทำ มินำพา

๏    เมื่อจิต ตั้งมั่น มิหวั่นไหว(ในกุศล).....................มีสติ วินัย(ไม่ก่ออกุศล) ไร้ปัญหา

นั่งสมาธิ ทำไม ให้เสียเวลา*................................โดยเฉพาะ อ้างว่า จะได้บุญ(เหมือนนั่งเติมบุญ ซึ่งไร้สาระ)

๏    กิเลส ตัณหา อุตส่าห์ลด.................................ทุจริต จิตคด ขจัดสุญ

ทุกลม หายใจ ใคร่เจือจุน...................................พิบุล พิพัฒน์ ปฏิบัติ(ธรรม)เทอญฯ(พิบุล=กว้างขวาง)

๔ เมษายน ๒๕๖๒

*เพราะการนั่งสมาธิที่เห็นเป็นส่วนใหญ่ จะทำพอเป็นพิธีและหลงเชือกันว่านั่งสมาธิแล้วได้บุญเพิ่มขึ้นๆ เหมือนชาร์ตแบ็ตฯมือถือฯลฯ
ผู้เขียนขอจำกัดความหมายของการนั่งสมาธิที่เสียเวลาในกลอนบทนี้ ไว้เท่านี้ 
ไม่นับรวมถึงการนั่งสมาธิตามคำสอนของพระพุทธเจ้า ตามหลักไตรสิกขา

*นักปราชญ์ย่อมทำจิตที่ดิ้นรน กลับกลอกรักษาได้โดยยาก ห้ามได้โดยยาก ให้ตรง ดังช่างศรดัดลูกศรให้ตรง ฉะนั้น
จิตนี้อันพระโยคาวจรยกขึ้นแล้วจากอาลัย คือเบญจกามคุณเพียงดังน้ำ ซัดไปในวิปัสสนากรรมฐานเพียงดังบก เพื่อจะละบ่วงมาร ย่อมดิ้นรน ดุจปลาอันชาวประมงยกขึ้นแล้วจากที่อยู่คือน้ำ โยนไปแล้วบนบก ดิ้นรนอยู่ฉะนั้น

การฝึกฝนจิตที่ข่มได้ยาก อันเร็ว มีปรกติตกไปในอารมณ์อันบุคคลพึงใคร่อย่างไร เป็นความดี เพราะว่าจิตที่บุคคลฝึกดีแล้วนำสุขมาให้

นักปราชญ์พึงรักษาจิตที่เห็นได้แสนยาก ละเอียดอ่อน มีปกติตกไปตามความใคร่ เพราะว่าจิตที่บุคคลคุ้มครองแล้วนำสุขมาให้

จาก <http://www.84000.org/tipitaka/read/?25/13>