ธรรมชาติสัจจา : กลอนเปล่า
๏ เสียงลูกแมวน้อย
ที่เพิ่งถูกนำมาปล่อย
ลอยอยู่ในความมืดของรัตกาล
พร่ำเพรียกหาแม่
และความรักที่พรากจากกัน
แต่ร้องไปก็เท่านั้น
เพราะไร้เสียงสำคัญตอบสนอง
๏ แม่แมวตัวอื่นได้ยิน
กรายเข้ามาดมกลิ่น
เมื่อไม่คุ้นชิน
ก็คำรามขู่แมวน้อย
หันหลัง
รีบผละหนี
ไม่มีเมตตาอาทร
ปราศจากความทุกข์ร้อน
ต่อลูกกำพร้าชะตากรรม
๏ อากาศร้อนอบอ้าว
ราวกับเตือนว่า
จะมีพายุฤดูร้อน
ลูกแมวไร้ที่ซุกหัวนอน
จะหลบซ่อนฝนได้
ณ หนไหน?
ขนาดลูกแมวที่ีมีแม่
ยังพ่ายแพ้และวางวาย
ตัวแล้วตัวเล่าป่วยไข้ไม่สบาย
วิญญาณละจากกายไปจุติ
๏ ครั้งแล้วครั้งเล่า
ที่ความเศร้าคอยเข้ามาประจญ
ช่วยไปก็ไม่พ้น
คนเอาลูกแมวมาทิ้งใหม่
แมวหลายตัวเก่าที่เฝ้าดูแล
ไม่แม้แต่จะเผื่อแผ่ใคร
คนแปลกหน้าหาไว้ใจ
ลูกแมวใหม่ไม่อยู่ทน
ดั้นด้นหาแม่
และจากจร
๏ ด้วยข้อจำกัดนานา
ประสบการณ์สอนว่า
อย่าทำอะไรเกินตัว
นอกจากจะไม่มีความสุข
ยังมีความทุกข์คุกคามผล
ถึงยึดมั่นศีลธรรมก็ต้องยอมจำนน
ต่อกลไกธรรมชาติสัจจาฯ
๒๔ เมษายน
๒๕๖๑
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น