อุดมคติ...วิถีของคนกล้า
: กลอนเปล่า
๏ เกิดมาทั้งที
อย่าดีแต่
อยากมี-อยากได้
สนใจแค่
กิน-เที่ยว-ใช้จ่าย
โดยไม่ทำอะไรที่ดี-มีคุณค่า
เท่ากับเสียเวลาไปเปล่าๆ
๏ คอยแต่คิดหาความสุขใส่ตัว
เสมอความชั่วช้าปัญญาเบา
อันคนโง่เขลา
มัวเมาเอาแต่เฝ้าคิดถึง
ตราตรึงอยู่ทุกลมหายใจ
๏ ความไม่เห็นแก่ตัว
คือหัวใจของการเป็นผู้กล้า
กล้าละเลยอัตตา
กล้าทำสิ่งดีๆ
ที่คนธรรมดา
ได้แต่เอื้อนเอ่ยวาจา
แต่ไม่กล้าลงมือทำ
๏ การสืบเท้าบนทาง
ที่น้อยคนสนใจใคร่ปรารถนา
ถึงแม้ว่าจะโดดเดี่ยว
แต่จะไม่เดียวดาย
หนทางแห่งการต่อสู้
มีผู้กล้าเป็นสหาย
ผู้ไม่ระย่นย่อต่อความตาย
แต่เกรงกลัว
และละอายในความเลว
๏ การศึกษาหาความรู้
ปูทางไปสู่การรู้แจ้ง
หมั่นคิด-วิเคราะห์-เสาะแสวง
จะสามารถแทงตลอดข้อสงสัย
สังเกตสัจจะ-ธรรมชาติ
ปราศจากการยึดถือตนเป็นใหญ่
เป็นประตูสู่ความเข้าใจ
ในสิ่งที่ถูก-ที่ควร
๏ ได้ทำสิ่งที่ถูกต้อง
สอดคล้องกับความศรัทธา
สร้างกำลังใจให้คนไขว่คว้า
อุดมคติที่มุ่งหมาย
ผู้มีจิตใจแน่วแน่
กล้าทวนกระแส-ไม่แปรปรวน
ใคร่ครวญกลวิธี
เท่าที่สติปัญญาจะอำนวย
๏ จิตใจสงบว่าง
ไม่ต้องตั้งความหวัง
กำลังใจจะเป็นผู้ช่วย
พร้อมด้วยบรรดาผู้กล้า
ที่เปรียบเสมือนสิ่งบูชา
ปรารถนาจะเอาเป็นเยี่ยงอย่าง
๏ ไม่ย่อท้อ
ไม่ถอดใจ
ในระหว่างทาง
เป้าหมายแห่งอุดมการณ์
สิส่องประกายให้แสงสว่าง
ทั้งกลางวันและกลางคืนฯ
๑๖ มีนาคม
๒๕๖๑
*อุดมคติ [อุดมมะ อุดม] น. จินตนาการที่ถือว่าเป็นมาตรฐานแห่งความดี ความงาม
และความจริง
ทางใดทางหนึ่งที่มนุษย์ถือว่าเป็นเป้าหมายแห่งชีวิตของตน.
(พจนานุกรมไทย ราชบัณฑิตยสถาน)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น