ผู้-หิว-โหย : กลอนเปล่า

ผู้-หิว-โหย : กลอนเปล่า

๏    โลกกว้าง....
ฟ้ายิ่งกว้าง-ใหญ่

คนบางคนไฉน

ทำตัวยิ่งใหญ่คับฟ้า?

๏    เกิดบนดิน

กินสิ่งที่พสุธา

มอบให้อย่างไม่หวงว่า

เป็นของของข้า...ผู้เดียว

๏    โลกหมุนรอบสุริยน

แต่คนตั้งตนเป็นศูนย์กลาง

" โลกมนุษย์ " อุตส่าห์สร้าง

คำอ้าง....ที่ไร้ยางอาย

๏    เห็นแก่ตัวเป็นที่หนึ่ง

คำนึงขจิตคิดร้าย

โง่เขลาเมามาย

ไม่รู้ซึ้งสัจธรรมความจริง

๏    แสวงหา....หวงแหน

แม่นมั่นว่า ข้าคือเจ้าของ

กระหยื่มยิ้มย่องลำพอง

จองหองในทรัพย์ ยศ สรรเสริญ

๏    มีเท่าไร....ไม่เคยพอ

ได้เท่าไรก็....ไม่เคยเต็ม

รู้สึกแค่....ยังขาด

ไม่อาจรู้ถึงความเกิน

ดำเนินเช่นนี้ทุกวี่วัน

๏    หลงว่า รู้จักชีวิต

คิดว่า เข้าใจสัจธรรม์

ถือตน แบ่งชนชั้น

เย้ยหยันคนอื่น....รื่นทรวง

๏    คติธรรมประจำใจ

ด้าน-ได้ อาย-อด

มือใครยาว สาวได้สาวเอา

ฉวยโอกาสได้ ให้ตักตวง

ละลาบละล้วงกอบโกย

ฯลฯ

๏    ท้องอิ่ม....

แต่ใจไม่เคยอิ่ม

อดอยาก-หิวโหย

อายุสั้น

สังขารร่วงโรย

โบยบินวิญญาณ....ปานธุลีฯ

๒๓ กุมภาพันธ์ ๒๕๖๑