สัตว์โลก : กลอนเปล่า

สัตว์โลก : กลอนเปล่า

๏    สิ่งมีชีวิตทั้งหลาย

ย่อมรักใคร่

ในผู้ที่มอบและมีให้ในสิ่งที่ตนต้องการ

ย่อมชิงชังผู้ขวางกั้น

มิให้พานพบ

ประสบกับสิ่งที่ตนพึงพอใจ

๏    บุคคลทั่วไป

ไม่ได้ดีหรือวิเศษกว่าสัตว์

เมื่อมิได้ผ่านการฝึกหัด

ดัดกระมลจนพ้นพิสัย(สัตว์)

๏    เป็นผู้ไม่ยึดถือเหตุผล

ผิด-ชอบ-ชั่ว-ดี มิสนใจ

เอาตัวตนเป็นใหญ่

ทำอะไรตามความคิดใคร่ของตัวเอง

๏    ถือทิฐิ-มิคำนึงถึงเหตุผล

เมื่อมีคนขัดใจ ก็มองคล้ายโดนข่มเหง

เพ่งโทษเขาคือศัตรู

ชื่นชูผู้เอาใจเก่ง

รักใคร่อย่างไม่กริ่งเกรง

ว่าเขาอาจจะเล็งลวงหลอก...มิจริงใจ

๏    คนรักดี คิดดี

ย่อมมิเห็นแก่ได้

มุ่งมาดปรารถนาสิ่งใด

ก็ใช้ความสามารถของตน

เป็นหนทางแสวงหา

๏    ไม่คิดแต่จะคอยพึ่งพาเขา

ไม่ดูถูกตัวเรา ว่าปราศจากปัญญา

คนคิดดีย่อมไม่ตีค่า

เปรียบเทียบราคาคนกับวัตถุสิ่งของ

ย่อมไม่แลมอง

วัตถุอยู่เหนือคุณธรรม

๏    ผู้ฝึกหัดขัดเกลาจิตใจ

คิดอะไรจะใช้เหตุผล

สิ่งผิด-ถูก ผูกพันมานกระมล

พัฒนาจิตใจของตน

จนพ้นความเป็นสัตว์ได้

คือบุคคลที่น่าเลื่อมใส

ในโลกอย่างแท้จริงฯ

๑๖ ตุลาคม ๒๕๖๐