เกิดมายากจน : กลอนเจ็ด
๏ เพราะเคย เป็นคน เด็กจนยาก..............ตกระกำ ลำบาก
ทุกข์หนักหนา
น้อยใจ วัยเยาว์
เนาชีวา.........................ถูกเขา ตราหน้า ว่ายากจน
๏ พ่อแม่ ต้องสู้ กู้เงินเขา.......................(เพื่อเป็น)ทุนเอา
มาขาย ค้าหมายผล
เลี้ยงดู ลูกๆ
อิ่มทุกคน...........................เติบใหญ่ ให้ค้น พบหนทาง
๏ หาทรัพย์-ยศ-ศักดิ์ แลสรรเสริญ...........ดำเนิน ชีวิต
วิจิตรสร้าง
อุตสา หะดี มิละวาง..............................ทุกอย่าง ทุ่มเท ตั้งเจตนา
๏ วันนี้ พูดได้ ไม่ยากจน(แล้ว)................เป็นคน
ได้รับ การศึกษา
ประกอบ ด้วยสติ
และปัญญา...................เหนือกว่า เหล่าใด หลายๆคน
๏ เห็นคน อื่นยาก
ลำบากไร้....................ยังใคร่ มีลูก มาก->ทุกข์หน
รู้สึก สงสาร
บรรดาชน............................ต้องทน ระกำ ขื่นลำเค็ญ
๏ พ่อแม่ ทำไม ไม่รู้คิด?.........................แค่ตน
ชีวิต (ยัง)วิกฤติเข็ญ
ยังอยาก มีลูก มา(ร่วม)ผูกเวร...................เกิดเป็น คนจน ทนประจาน
๏ เห็นเด็ก(อื่นๆ) ภิรมย์
สุขสมหวัง............(ส่วน)ตนดั่ง ยาจก อกสะท้าน
ไม่มี สิ่งที่
ตริต้องการ..............................แม้นบ้าน เรือนช่อง ไร้ห้องนอน
๏ ทำไม ความคิด มืดมิดจน.....................ไม่อด ไม่ทน หยุดรนก่อน
เสริมสร้าง ฐานะ
มิอาทร..........................อย่าด่วน รีบร้อน กำเนิดคน(ลูก)
๏ เอาไว้ ให้มี
ที่-เงินทอง........................คุ้มครอง ชีวิต พิสิทธิ์ผล
ค่อยมี ครอบครัว
ลูกตัวตน.......................ที่ไม่ ยากจน ทนทรมานฯ
๒๐ มิถุนายน ๒๕๖๐
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น