อกุศลแห่งชนชั้น : กลอนคติชีวิต

อกุศลแห่งชนชั้น : กลอนคติชีวิต

๏    แต่ไหนแต่ไร ได้พาน ปุราณเล่า..................ผู้ใหญ่เฝ้า เพียรพร่ำ คำสั่งสอน

เราคือคน พ้นสัตว์ พัฒนาพร...........................เป็นศรัทธา อาทร ซุกซ่อนทรวง

๏    จึงจดจำ ความเชื่อ คนเหนือสัตว์..................ชีวทัศน์ เปลี่ยนไป คราได้ล่วง

เรียนวิชา วิทยาศาสตร์ ; สัตว์ทั้งปวง.................(ร่วม)ต้นกำเนิด เกิดพ่วง มิแผกพาน

๏    ฟ้าสูงแผ่น ดินต่ำ ความนึกคิด......................แบ่งชนชั้น ชีวิต ช่างพิษฐาน

ตั้งแต่เก่า แต่แก่ แต่โบราณ.............................สรรค์คุณค่า สามานย์ ปัจจุบันมี

๏    พวกหลงตัว หลงตน คนขาดสติ....................ชอบดำริ ยกตนเลิศ ประเสริฐศรี

มองทรัพย์-ยศ-สรรเสริญฯลฯ เกินพอดี...............มาใช้ชี้ เธอ-ฉัน ต่างชั้นไกล

๏    ฉันนั้นสวย กว่าเธอ ทำเย่อหยิ่งฯลฯ...............ความคิดคน ล้นสิ่ง อิงสาไถย

คิดแล้วรู้ สึกว่า สบายใจ..................................ที่ทำให้ ไพล่สร้าง แตกต่างมี

๏    แบ่งเชื้อชาติ-ชนชั้น-วรรณะข้อง....................แบ่งกระทั่ง เพื่อนพ้อง ถึงน้องพี่

ยกตนสูง ส่งค่า ฐานะดี...................................ทั้งๆที่ มีอะไร ไม่ต่างคน

๏    ก็แค่ความ เหลงไหล ในทัศนะ......................ไม่บันยะ บันยัง สร้างอกุศล

ก็เพราะมี มายา ปิดตาตน.................................(ทำให้)มองเห็นคน เหนือคน ฉลฉ้อชิน

๏    ลดกิเลส ตัณหา=ความประเสริฐ.....................สุจริต จิตเพริศ บรรเจิดผิน

ไม่หลงตัว หลงตน หลงมลทิน...........................คือวิถี ชีวิน ภิญโญเอยฯ

๒๖ ธันวาคม ๒๕๕๙