อุปธิค่านิยม : กลอนเปล่า

อุปธิค่านิยม : กลอนเปล่า

๏    แสงนวลทอง ของสุริโยทัย

แปรผันการหลับใหล จนไร้ซึ่งรสสิเน่หา

ความสว่างย่างผ่านเปลือกตา(ที่ปิดสนิท)

ปลุกสติสัมปชัญญะ คืนกลับมีมาเหมือนเดิม

๏    เมฆสีเทาเบาบาง แผ่กว้างคลุมพื้นนภดล

เช้าวันนี้จึงวิมล แม้อาจจะมีฝนตอนสายๆ

ลมแผ่วเบาเป่าพัด มิคลาดคลาย

สร้างความเย็นสบาย ให้ฤดูร้อนชื้นอย่างกลืนกลม

๏    แม้ว่าจะเป็นวันหยุด

ทว่าใจมนุษย์หาหยุดนิ่งไม่

หากแต่ยังดิ้นรน กระเสือกกระสน วนเคลื่อนไหว

เพื่อให้ได้ ซึ่งสิ่งที่ตั้งความปรารถนา

๏    ความจริงคือ

หัวใจอยากกระหายอยู่เสมอ

ท้นเท้อด้วยแรงผลักดันแห่งตัณหา

คอยขับเคลื่อน ชรริน จินดา(ชรริน=ประดับ)

ในคราบของอัตตา เป็นอาภรณ์

๏    เมื่อถูกความอยากคอยผลักไส

จิตใจจึงห่างหาย จากสภาวะสันติ

ความไม่รู้ซึ้งถึงสัทธรรมชำนิ

จึงเกิดดำริ ก่ออุปธิค่านิยม(อุปธิ=กิเลส)

๏    ยกย่องความร่ำรวย-ยศ-ศักดิ์ และอำนาจ

ปรารถนาอยากมีอยากได้ใคร่สะสม

โอ้อวดตัวตน เหนือผู้คนในสังคม

แสดงความคิดโง่งม จิตใจโสมม ออกมา

๏    ที่แท้เป็นเพียงแค่คนสามัญ

กระเสือกกระสัน ยึดมั่นต่อตัณหา

หลงยึดติดต่อมิจฉาสภาวะ อันเป็นภาพลวงตา

ปราศจากประโยชน์และโฉดฉลคุณค่า

สะท้อนสติปัญญาระดับโลกีย์ฯ

   
๒๐ กันยายน ๒๕๕๙