ความเห็นแก่ตัวทำให้มืดมน : กลอนคติเตือนใจ

ความเห็นแก่ตัวทำให้มืดมน : กลอนคติเตือนใจ

๏    ความเห็น แก่ตน...................ทำให้ ใจคน มืดมนดำ

ผลประ โยชน์ส่ำ.......................เร้าร่ำ ฤทัย ใคร่ถวิล

อยากมี อยากได้.......................อยากจน มิสนใจ ใครทั้งสิ้น

(มุ่ง)อัตตา อาจิณ......................อาวิล อกุศล ฉลมูล(อาวิล=ขุ่นมัว)

๏    (เมื่อ)โลภ-ร้าย-ใหลหลง..........ธำรง ยิ่งใหญ่ ในจิต

ความดี ทีละนิด..........................ถูกลิด รอนราน ผลาญสูญ

ประดา สามานย์.........................ล้นลาน พล่านพี ทวีคูณ

อุรา อาดูร.................................ร้อนเร่า เผาพูน พฤทธี(พฤทธิ์=ความเจริญ)

๏    บ่เห็น ครรลอง.......................บ่เห็น ถูกต้อง ถ่องทิศ

ดวงตา มืดมิด............................ไม่ผิด มืดบอด มอดวิถี

จึ่งทำ ความชั่ว...........................จึ่งเห็น แก่ตัว ทั่วมี

มองเช่น เป็นดี...........................ที่ได้ ทำบาป อัประมาณ์

๏    รู้สึก คึกคัก............................โลภา ทะลัก หลากล้น(โลภา=โลภ)

ท่วมทั้ง กระมล...........................ถือตัว ถือตน ท้นถา

แบ่งเขา แบ่งเรา..........................คิดเอา แต่ได้ ไม่นำพา

ศีลธรรม์ จรรยา...........................ขับไส ไร้ค่า หาใยดี

๏    หยาบช้า สะสม.......................เวรกรรม ตามกรม ตรมทัน

ชะตา ประจัญ.............................โศกศัลย์ บรรลัย เสื่อมศรี

กระมล มืดดำ.............................(ทำให้)ชีวิต ตกต่ำ กรำกลี

สุขไร้ ไป่มี.................................สนอง คนที่ เห็นแก่ตัวฯ

๙ สิงหาคม ๒๕๕๙