ปมด้อย : กลอนเจ็ด
๏ ชีวิต อิดหนา
ทุกข์ระทม..................ปรารมภ์ ปมด้อย พร้อยบาดแผล
เจ็บปวด
รวดร้าว น้าวดวงแด.................คิดแส่ แคะไส ใคร่บรรเทา
๏ ตราตรึง ซึ้งติด
จิตสดับ....................อาภัพ สรรพโศก วิโยคเศร้า
ชดเชย อดีต
พิษนองเนา......................ถือเอา (เป็น)เป้าหมาย ณ ปลายทาง
๏ เพราะความ เขลาใจ ในสัจจะ.............ผิดคำ
ธรรมะ ไม่กระจ่าง
ชะตา ชีวิต
พินิจพราง...........................ล้วนสร้าง ต่างสนอง ต้องกรรมเวร
๏ วิบาก หนักหนา
อย่ายึดติด................(ชด)ใช้กรรม ตามผิด อดีตเห็น
ย่อมสูญ
สิ้นไคล ไร้ลำเค็ญ....................ว่างเว้น เป็นบาป อัประมาณ
๏ เวรกรรม ทำไว้
(จง)ใช้ให้หมด...........อย่าสลด หดหู่ อุราหาญ
(การ)สะสม
(เป็น)ปมด้อย คอยรำคาญ.....ดักดาน การณ์ล่วง กรีดดวงแด
๏ จดจำ อดีตไว้
อย่าไปเจ็บ..................ควรเก็บ ประสบการณ์ ปัญญาแผ่
อนาคต สดใส
ไม่เชือนแช.....................ขอแค่ รู้คิด เลือกกิจกรรม
๏ ไม่ต้อง ข้องขบ (คอย)ลบปมด้อย.......เมื่อไม่
ใจน้อย พร้อยแผลส่ำ
ใครจะ ประจาน
พาลประจำ....................อย่านำ ทำปลูก ผูกเป็นปม
๏ ทำดี ได้ดี
วิริยะ...............................ธรรมจะ บังเกิด ประเสริฐสม
ไร้ทุกข์ ฤทัย
ใจภิรมย์...........................สุขชื่น รื่นชม สมบูรณ์เอยฯ
๑๙ มกราคม
๒๕๕๙
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น