ดอกพุดดุจเด็กดี : กลอนเจ็ด
๏ ดอกพุด ดุจผ้า
ขาวสะอาด..................มิขาด ความงาม ตามวิสัย
พื้นหลัง เขียวเข้ม
เต็มด้วยใบ.....................ขับให้ ขาวผ่อง ลำยองตา
๏ หลังฝน หล่นริน
เพิ่งสิ้นสุด....................ดอกพุด หลุดร่วง ไร้ท่วงท่า
กระจัด กระจาย
ในธารา............................ภายใต้ พฤกษา ผกากอง
๏ ดอกพุด ดุจเหล่า
ผู้เยาว์วัย....................ใส่ใจ ในกิจ
ประสิทธิ์ส่อง
วิทยา ทั้งหลาย
เรียนหมายปอง..................คัดกรอง ถูก-ผิด คิดชั่ว-ดี
๏ มิเอา การเล่น
มาเป็นใหญ่.....................ฝักใฝ่ ทักษะ ศึกษาศรี
ถือเอา
เป้าหมาย ในชีวี.............................วิถี วิจักษณ์ เป็นหลักใจ(วิจักษณ์=มีสติปัญญา)
๏ มิออก นอกลู่
สู่นอกทาง........................คอยสร้าง ความดี นิรัติศัย(นิรัติศัย=ประเสริฐยิ่ง)
อ่อนน้อม ถ่อมตน
กมลไกร.........................อยู่ใน คลองธรรม คอยดำเนิน
๏ มิสรรค์ ปัญหา
ราคีใคร่..........................อับอาย ในผิด คิดเก้อเขิน
มิก่อ เวรกรรม
บาปกล้ำเกิน........................เจริญ เมตตา เอื้ออารี
๏ คนพาล ลานพบ
ไม่คบข้อง....................ปกป้อง ตนไกล ภัยเภทหนี
คบหา แค่คน
กุศลมี..................................เลือกสรร สถานที่ อยู่-ที่ไป
๏ ศีลธรรม นำพา
ชีวาพัฒน์.......................ขจัด มลทิน จินต์สาไถย
มโนธรรม
สำนึก ตรองตรึกไตร.....................เยาว์วัย ใสสะอาด สุทัศนาฯ(ไตร=ไกร)
๑๔ กันยายน ๒๕๕๘
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น