อย่าเอาแต่เล่น : กลอนเปล่า

อย่าเอาแต่เล่น : กลอนเปล่า

๏    ตลอดช่วงชีวิตคน

วัยเด็กซุกซน เป็นวัยเปี่ยมล้นความสุข

ได้กิน-นอน-เล่น ก็เร้นทุกข์

รอยยิ้มบริสุทธิ์ปลุก

ให้โลกทั้งใบสนุกสนาน

๏    วัยผู้ใหญ่คือวัยแห่งความรู้

เข้าใจหลักการมีชีวิตอยู่

หนทางไปสู่ความสุขศานติ์

๏    ระหว่างเติบใหญ่หากไม่ใฝ่รู้

ย่อมนำไปสู่วัยผู้ใหญ่ที่น่ารำคาญ

สารพัดปัญหาพาดักดาน

เวลาผ่านไปขื่นให้ลำเค็ญ

๏    ชีวิตกิจกรรมต้องพัฒนาไปตามลำดับ

อย่าประทับจิตประทับใจ หยุดหัวใจไปกับการใคร่เล่น

หากขาดผู้ใหญ่คอยดูแล

ชีวิตเด็กต้องย่ำแย่ ยากจะอยู่-เป็น

ในคนๆหนึ่งพึงว่างเว้น

ทำเล่นให้น้อย คอยหัดพัฒนา

๏    สิ่งบันเทิงเริงรมย์สังคมหลาก

หาสาระได้ยาก มักสนองต่อแรงขับ-แรงปรารถนา

การละเล่นเช่นเด็ก เกกมะเหรกเกเรหันเหพา

ไม่ประเทืองปัญญา

ละลายเงินตรา-เวลาอย่างสูญเปล่าไป

๏    เป็นธุรกิจที่ง่ายทำเงิน

บนความเพลิดเพลินเลินเล่อเหลวไหล

แก่กล้าขยายไปเสพยาเสพย์ติด-การพนัน-เพศสัมพันธ์ฯลฯอันวุ่นวาย

ก่อวิกฤติชีวิตทำลาย

บกพร่องความเป็นผู้ใหญ่(วุฒิภาวะ)

จิตใจคล้ายเด็กไม่รู้จักโต ฯ

๙ กรกฎาคม ๒๕๕๘