สุขล้นพ้นทุกข์ : กลอนเจ็ด(กลอนรักษ์ป่า)

สุขล้นพ้นทุกข์ : กลอนเจ็ด(กลอนรักษ์ป่า)

๏    เวลา วารี มิคอยท่า..................โบราณ ท่านว่า น่าเลื่อมใส

หากเว ลานี้ วารีไทย.......................หามี น้ำให้ เห็นไหลริน

๏    อุบัติ ตัดไม้ ทำลายป่า.................นำพา ทุกข์ สู่ มิรู้สิ้น

มีดิน ไม่ต่าง ร้างผืนดิน.....................ทำมา หากิน ไม่ได้เลย

๏    ในน้ำ มีปลา นามีข้าว...................คำกล่าว เบาใจ (ชวน)ให้นิ่งเฉย

ไร้น้ำ ทำเอา แล้งเร่าเชย...................ข้าว-ปลา ระเหย เผยเพียงไอ

๏    ป่าไม่ ปรารถนา อนุรักษ์................คอยสัก มักแส่ เห็นแก่ได้

ชีวิต คิดสั้น ย่อมบรรลัย.....................ทำตาม แต่ใจ ไม่จำเริญ

๏    ยกภูมิ ปัญญา ตายายอ้าง..............แห่นาง แมว;บ้าง ไม่เก้อเขิน

ศิวลึงค์ ดึงดัน แห่อัญเชิญ..................ลามก สรรเสริญ เพลินอุรา

๏    ธรรมชาติ ของโลก คงปกติ.............ธรรมชาติ คนสิ ปรี่ปัญหา

โลภมาก ดักดาน ผลาญโลกา..............นำพา ผลชั่ว คืนตัวคน

๏    สร้างเขื่อน เข้าไป ให้ตายห่า...........(ต้อง)บุกล้าง ถางป่า อย่าหมายฝน

เก็บกัก อากาศ อนาถกล.....................ประจญ ภัยแล้ง แห้งกว่าเดิม

๏    ต้องลด โลภะ มนาเคร่ง..................ต้องเร่ง ปลูกป่า พนาเสริม

ธรรมชาติ (เคย)ขาดฟื้น ความชื้นเพิ่ม.....จะเริ่ม สุขล้น พ้นทุกข์เอย ฯ

๑๐ กรกฎาคม ๒๕๕๘