ความผิดกับการคิดอภัย : กลอนเปล่า

ความผิดกับการคิดอภัย : กลอนเปล่า

๏    เรารับรู้สิ่งที่คนอื่นทำ

เราตีความเพื่อค้นหาสิ่งที่คนอื่นคิด

เราตัดสินความถูก/ผิด

บนพื้นฐานความคิด-นิสัย-จิตใจของตัวเรา

๏    หากขาดซึ่งความรู้จักมักคุ้น

การใช้ดุลยพินิจของเรา เอาไปพิจารณาคนอื่น

ย่อมปราศสุจริตกรรมอันงามชื่น

เมื่อไม่รู้(จัก)จึงอย่าสู่ยื่น

หน้าไปหาบาปมาสาปตน

๏    ความเข้าใจผิด

เป็นสาเหตุให้ทำผิดอย่างมากท้น

โดยเฉพาะกับคน

ที่ยังวนอยู่กับการฟังความเพียงข้างเดียว

ความเป็นคนหูเบา ความโง่เขลาอย่างแน่นเหนียว

อีกทั้งความลำเอียงเทียว

ที่ขับเคี่ยวหัวใจให้ใฝ่เบียดเบียน

๏    เมื่อเกิดการกระทำผิด

ไม่ยากเลยสักนิด ที่จะคิดอภัยให้แก่ตัวเอง

แต่กับการอภัยให้คนอื่น

เกรงว่ายากจักฝืน

สักกี่คนที่พยายามกล้ำกลืน

และสักกี่คนที่แช่มชื่น

ระรื่นกับการให้อภัยทาน

๏    ความผิดของตนยากยลเห็น

แต่ถ้าหากเป็นความผิดของคนอื่นนั้น

ช่างชัดเด่นเช่นภูผา ขยายใหญ่มหาศาล

ความสำนึกผิด-ยอมรับผิดอย่างไม่คิดรำคาญ

เป็นเสมือนเครื่องชี้วัด

ความพัฒนาแห่งกมลสันดาน

ว่าใครเป็นเมธี

หรือเป็นเพียงธุลีพาล สามานย์ชน ฯ

๓๐ มีนาคม ๒๕๕๘