ปัญหาการพัฒนา : กลอนเปล่า
๏ กลิ่นหอมของดอกโมกข์ ในโลกราตรี
ช่างมากมีฤทธีมนตร์ขลัง
มวลอากาศเย็นเป็นพาห
พาไหลหลั่ง(พาห = อ่าน พาหะ)
ไปทั่วทั้งพนาพี
พิรามอำไพ
๏ ความมืดช่วยประทินกลิ่นหอม ?
สิ่งแวดล้อมที่สงบ
สะอาดใส
อารมณ์อันละเมียดละไม
ล้วนแล้วแต่หนุนให้...ได้สุนทรีย์
๏ งดงามในความรู้สึก
บรรยากาศยามดึก...เอกา...สุทธศรี
สรรพชีวิน
สมควรจะยินดี
หากแม้นมี
ความวิจิตรพิสมัยในอุรา
๏ ธรรมชาติที่บริสุทธิ์
ยงอยู่ได้...เมื่อใจมนุษย์หยุดปรารถนา
หยุดอยากทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง
ตกแต่งภาพสะคราญ
ว่าเป็น " การพัฒนา "
ที่สุดกลับสร้างปัญหา
สารพัดพิบัติภัย
๏ หยุดความอยากของมนุษย์ ?
ดูจะเป็นการหยุดที่สุดวิสัย
ระบบการศึกษา
ที่กระบวนการศึกษาขาดไร้
ที่เพียงทำแค่ได้
ใบปริญญา
เพื่อใช้สมัครงาน
๏ ความมีจิตสำนึก
คือผลของกระบวนการศึกษาที่ผสาน
ระหว่างความเป็นจริง
กับสิ่งที่ก่อให้เกิดความคิดอ่าน
แลเห็นเป็นคุณสมบัติขาดไร้-กันดาร
ในกมลมาน...ของมนุษย์ทั่วไป
ฯ
๒๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๘
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น