บัณฑิตย่อมฝึกตน : กลอนเปล่า

บัณฑิตย่อมฝึกตน : กลอนเปล่า

๏    ลมหายใจแห่งเหมันต์

พัดเอาความหนาวสั่น เป็นของขวัญมาฝาก

เมฆสีเทาคราวอรุณรุม คลุมฟ้าฟาก

เปรียบได้ดังฉาก จากนวนิยายน่าสะพรึง

๏    เมื่อเพลาสายกรายมาเยือน

เมฆคล้อยลอยเคลื่อน

เขยื้อนขยับรับแสงสีทองส่องถึง

ไม้เมืองหนาว พร่างพราวประดุจดาวดึงส์

มอบความงามอร่ามซึ้ง ติดตรึงตรา

๏    ธรรมคติวินิจฉัย

ประดับประดาหทัย ให้เข้าสู่อุษณีษ์สิกขา(อุษณีษ์=มงกุฎ)

การตรวจสอบจิต

การติดตามความเป็นไปในอุรา

คือศุภบทพรตภัทรา

อันทรงคุณค่าน่านิยม

๏    บัณฑิตย่อมฝึกตน

กุศลต้องหมั่นสร้าง-สั่งสม

เพื่อที่จะนำไปสู่ความอุดม

สมดุลสุนทรทัศน์พัฒนาการ

๏    ความรู้อันใด

ฤาจักสำคัญเทียบได้ดั่งความรู้เรื่องชีวัน ?

ความรู้ที่เบิกทางสู่ความสุขสันติ์

จัดระเบียบตัณหา-สัญชาตญาณ

และความทะยานอยากทั้งหลาย

ควบคุมให้อยู่ในระดับที่พอดี

๏    ไม่มีทางลัดสู่ความสำเร็จ

ไม่มีเคล็ดลับพิเศษ

ที่ทำให้การฝึกตนง่ายดายสบายสุขี

ความมุ่งมั่น-บากบั่น-อุตส่าห์-อดทน

เป็นเพียงพิมลพิธี

สู่เส้นชัยให้สวัสดี แด่ผู้มีบุญ ฯ

๑๓ มกราคม ๒๕๕๘