ชีวิตจริงยิ่งคำจำนรรจ์
: กลอนคติชีวิต
๏ เมฆาครอบคลุม
ประชุมทั่วท้องฟ้า................ทอดสุดสายตา สุริยาห่างหาย
เมื่อสิ้นแดดส่อง
มิข้องกระวนกะวาย..................ดอกหญ้าสยาย ได้ด้วยเรี่ยวแรงตน
๏ แต่ยามลมหนาว
ยืดยาวพัดผ่าน....................เหน็บหนาวสะท้าน อลหม่านซ่านสน
ยิ่งลมพัดแรง
ยิ่งอยากแสวงแดดดล..................อบอุ่นหมุนวน ผ่อน พหล ทรมาน
๏ ภูมิประเทศ
เขตแคว้นแดนแห่ง.....................อากาศเปลี่ยนแปลง แผลงทั่วทุกสถาน
ประโยชน์มากมาย
อย่าใคร่คิดรำคาญ................ธรรมชาติสร้างสาน ฤดูกาลจรรโลง
๏ เสมือนเช่นชีวา
ของบรรดามนุษย์..................ย่อมเปลี่ยนไปไม่หยุด ประดุจเส้นคดโค้ง
มีชะตาชีวิต
คอยลิขิตเชื่อมโยง.........................เวรกรรมนำส่ง วางโครงสร้างเป็น-มี
๏ บางช่วงเช่นขึ้นเขา
บางคราวก้าวลงห้วย.........บ้างบุญหนุนอำนวย ช่วยประสบสุขี
บางครั้งคล้ายคราวเคราะห์
เพราะโศกเศร้าโศกี....เหมือนกรรมตามย่ำยี มีแต่ทุกข์ระทม
๏ โลกธรรม์ครรลอง
ต้องเข้าใจสัจจะ..................อย่าสร้างแต่ตัณหา อย่าตามจริตจิตห่ม
ปลุกปั้นปัญญา
ละอวิชชาโง่งม.........................ความรู้สึก-อารมณ์ คอยข่ม-เกลา-เท่าทัน
๏ ความสุขสมหวัง
อย่างที่มิแปลงเปลี่ยน...........คงเป็นการขีดเขียน แค่ในความคิด-ฝัน
ชีวิตที่แท้จริง
ยิ่งกว่าคำจำนรรจ์........................ไม่เลือกชาติชนชั้น ฐานันดรใดๆ
๏ สงบความคิด
สงบจิตฟุ้งซ่าน.......................สงบความทะยาน อุปาทานวิสัย
เพียรทำความดี
พลอยเปรมปรีดิ์ฤทัย.................ปรมัตถ์นิรัติศัย ขวนขวายเถิดชน ฯ
๑๖ ธันวาคม ๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น