บริหารเงิน : โคลงสี่สุภาพ

บริหารเงิน : โคลงสี่สุภาพ

๑. ฝนตกค่ำจรดเช้า...................จุใจ

หลังจากห่างเหินไกล................เกือบแล้ง

สุริยนอยู่หนใด ?......................ไป่สบ

พบเมฆาแผ่แกล้ง.....................กลบฟ้าพลาผยอง ฯ

๒. มองเห็นเพียงแสงเรื้อง............รำไร(เรื้อง=เรือง)

จนเพลาผ่านไคล.......................สายคล้อย

เหมือนฝนมิใส่ใจ.......................ธุรกิจ

ปิดโอกาสเหลือน้อย...................พ่อค้าแม่ขาย ฯ

๓. อย่างไรยังเปิดร้าน...................ปกติ

พากเพียรพยายามมิ....................เกียจคร้าน

ฝนตกก็ช่างสิ.............................เสมือนเอ่ย

ขืนอยู่เฉยทรัพย์ม้าน....................กิน-ใช้เช่นเดิม ฯ(ม้าน=เหี่ยวแห้ง)

๔. ตราบยังเริ่มเปิดร้าน.................ย่อมมี

โอกาสขายของดี.........................แม้น้อย

หาควรปล่อยชีวี...........................สูญเปล่า

เอาแต่เล่นเป็นร้อย......................ไร้วุฒิภาวะ ฯ

๕. คนสมัยใหม่ต้องพึ่ง...................เงินตรา

แลกเปลี่ยนสิ่งของอา-...................หารเกื้อ

นอกจากเพียงเพื่อหา.....................จับจ่าย

ขวนขวายเก็บออมเอื้อ....................เผื่อไว้อนาคต ฯ

๖. เงินหมดหากเจ็บไข้....................ขึ้นมา

เอาอะไรเป็นค่ายา.........................ค่ายื้อ?

ชีวิตวิกฤติถา................................เคราะห์ถ่วง

อาจจำล่วงเงินรื้อ...........................ออกใช้ไขขัดสน ฯ

๗. จงเตือนตนอย่าคร้าน...................ทำกิน

อย่าจับจ่ายจนชิน...........................ก่อหนี้

เงินเหลือก่อนชีวิน..........................วายดับ

ดีกว่าเงินลับลี้................................แต่ครั้งยังชนม์ ฯ

๘. รายจ่ายอย่าให้ล้น.......................รายรับ

อย่าก่อภาระสรรพ...........................เกินกล้า

ความสันโดษคือทรัพย์.....................อันยิ่ง(สันโดษ=ยินดีเท่าที่มีเท่าที่ได้)

เห็นสิ่งของสินค้า............................อย่าซื้อเกินจำเป็น ฯ

๒๖ กันยายน ๒๕๕๗

*สนฺตุฏฺฐี ปรมํ ธน    ความสันโดษเป็นทรัพย์อย่างยิ่ง (พุทธพจน์)