ธรรมชาติช่างน่าอัศจรรย์
: กลอนคติเตือนใจ
๏ เพิ่งย่าง ข้างแรม.................อรุณแจ่ม
จรัสสว่าง
เดือนคล้อย
ลอยคว้าง..............ณ ต้นทาง ทิศปัจฉิม
อาทิตย์
อ่อนโยน.....................โดนหมอกพราง ลางเลือนพิมพ์
ขอบฟ้า
ขยิ่ม..........................ดั่งอิ่มเอม เปรมปรีดา
๏ (ยาม)สายร่ำ สายลม............พัดแพร่พรม
ชโลมพิศ
พนัส
พิจิตร.............................ประสิทธิ์เสียง เพรียงพฤกษา
บรรเลง
เพลงร้อง.....................ดังแซ่ซ้อง ก้องกัษณา(กัษณ=ขณะ)
ภิรมย์
สมญา...........................ธรรมชาติช่างน่า
อัศจรรย์
๏ คือสัจ
ทัศนีย์.......................เหนือสิ่งที่ คนเคยสร้าง
พิมล
ผลพร่าง..........................เยื้องเหยาะย่าง แต่(ในความ)หวัง-ฝัน
สิ่งที่
คนทำ.............................ฤาเลิศล้ำ แลสำคัญ ?
(เช่น)ยกกร่าง
อ้างกัน................ดั่งคนนั้น ปาน อมร
๏ แค่จิต
นิสัย..........................ของคนไซร้ ยังไม่อาจ
สลัด
ปัดกวาด...........................ให้พิลาส ปราศทุกข์ร้อน
แค่การ
กระทำ...........................ก็เสื่อมซ้ำ ต่ำทรามซอน
หยาบช้า
อาทร..........................(ตัว)ตนกัดกร่อน บ่อนทำลาย
๏ ธรรมชาติ ของชน...................ดูมืดมน
รนทุจริต
ชักพา
ชีวิต................................สู่วิกฤติ ชิดฉิบหาย
สำทับ
ซับซ้อน...........................รุ่นเก่าก่อน รอนดับตาย
รุ่นใหม่
มิวาย..............................ระหายย่ำ ซ้ำรอยเดิม ฯ
๑๘ สิงหาคม ๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น