พ่อ-แม่-ลูก กรรมของใคร? : กลอนคติชีวิต

พ่อ-แม่-ลูก กรรมของใคร? : กลอนคติชีวิต

๏    ทำไม ? ต้องให้หนูเรียก คนอื่นว่า " พ่อ "

หรือไม่ก็ ไปป้อยอใครอื่น ชื่นตาว่า " แม่ "

ทั้งๆที่ เขาต่างมิใช่ พ่อ-แม่ แท้ๆ

สาเหตุเพราะ พ่อ-แม่แท้ๆ ทอดทิ้งหนูไป

๏    ข้ออ้างแข็งขัน ว่ามันคือความจำเป็น

เขายกความเห็น ว่าเขาทั้งสอง " ไปกันไม่ได้ "

เขาอ้างความคิด ว่าเขามีสิทธิ์จะเลือกตัดสินใจ

แต่หาสนใจหนูไม่ ประโยชน์ทั้งหลาย เพื่อตัวเขาเอง

๏    ก็แล้วทำไม ? หนูต้องกลายมาเป็นผู้รับกรรม

ต้องถูกยีย่ำ กระทำบีฑาข่มเหง

ทำไม ? หนูโดนผู้ให้กำเนิด รังเกียจเสียเอง

ทำไม ? ไม่เพ่ง พินิจพิจารณา

๏    ก่อนสร้างสัมพันธ์ ต้องหมั่นศึกษานิสัย

ไม่ใช่บ้าบอ ก่อแต่กิเลสตัณหา

เพ่งพฤติกรรม ไม่ใช่ใคร่กาม มัวเมาเข้าว่า

เห็นแก่เงินตรา สำคัญยิ่งกว่า สภาวะอารมณ์

๏    ความมีศีลธรรม จำเป็นต่อชีวิตคู่

คล้องสองหัวใจอยู่ เพื่อบรรลุมากกว่า เพียงการมุ่งสู่สม

การให้กำเนิด ต้องประเสริฐกว่า แค่เป็นค่านิยม

มโนธรรมอุดม มิใช่จมอยู่ในความเห็นแก่ตัว

๏    ความรับผิดชอบ คือกรอบของการ " เป็นพ่อ-แม่ "

มากกว่าคิดแค่ "หาคนดูแลยามแก่ " ในหัว

เอาลูกมาผูกมัด สารพัดจิต คิดพันพัว

โดยไม่นึกกลัว คือความชั่ว กลั้วบาปกรรม

๏    พ่อ-แม่แยกทาง ไปเริ่มสร้าง ครอบครัวใหม่

ทิ้งลูกเอาไว้ ให้อยู่กับคนอื่น ขื่นชอกช้ำ

เหตุผลแท้ๆ คือพ่อและแม่ระยำ

ไม่มีศีลธรรม วิบากกรรม ต้องตามติดเอย ฯ

๘ กรกฎาคม ๒๕๕๗