วิถีแห่งเสรีวิหค : โคลงสี่สุภาพ
๑. สุริโยโผล่พ้น....................ภูผา
มวลหมู่สกุณา......................เพรียกพร้อง
ทำนองแห่งหรรษา................ขานขับ
สดับสะดวกซ้อง...................รับฟ้าอโณทัย
ฯ
๒. นภาใสสีฟ้า......................หน้าฝน
มีแต่ความระรน.....................รุ่มร้อน
แดดสาดส่องไพรสณฑ์..........ระอุ
ปะทุอุณหะย้อน....................แมกไม้เหี่ยวเฉา
ฯ
๓. ภุมดลเล่าเหือดแห้ง...........กันดาร
ติณชาติเหลืองกรอบปาน........ชีพไร้
เลียบเลาะแหล่งลำธาร...........ธุลีผาก
หากแต่คนยังไร้....................ตัดไม้สำนึกเห็น
ฯ
๔. จึงเป็นความยากแค้น..........แสนเข็ญ
ขาดที่พักพิทักษ์เย็น...............ร่มไม้
อาหารกระซ่านกระเซ็น............หายห่าง
ทำอย่างไรจะได้.....................อิ่มท้องตรองหา
ฯ
๕. อีกาเหิมแห่ก้อง..................ผองไกร
ก่อการพาลจัญไร....................รุกล้ำ
ตามสันดานนิสัย.....................ถ่อยเถื่อน
เสมือนว่าระบิลค้ำ...................ป่าไร้มลายสูญ
ฯ
๖. อาดูรได้แต่ต้อง...................ทำใจ
ระมัดระวังระไว.......................อยู่-ใช้
รักษาตนผ่านภัย.....................มิประมาท
พัฒนาสามารถให้...................สอดคล้องวิกฤติ
ฯ
๗. เผชิญชีวิตด้วย...................ปัญญา
มิรอแต่โชคชะตา....................เกียจคร้าน
สุจริต-อหิงสา.........................สืบส่ง
อลงกรณ์สิริสะท้าน..................ตราบสิ้นชีวินสูญ
ฯ
๘.
วิถีวิหคผู้...........................เสรี
เป็นอยู่อย่างตามมี...................ตามได้(สันโดษ)
พอใจในวิถี............................สันติสุข
บ่ทุกข์จิตใจให้.......................เดือดร้อนตัวเอง
ฯ
๑๘ พฤษภาคม ๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น