หมายสูง มุ่งส่ง : กลอนจรรโลงใจ

หมายสูง มุ่งส่ง : กลอนจรรโลงใจ

๏    สายฝน ล้นหลาก จากฟากฟ้า............สู่พื้น พสุธา โลกาศัย(โลกาศัย=โลก+อาศัย)

ชำระ อากาศ สะอาดไกร.......................ชโลม พฤกษ์ใน ไพรพนา

๏    อาบสนาน ก้าน-ใบ เปียกไปหมด........หยาดน้ำ ร่ำหยด รดยอดหญ้า

ล่วงลง สรงดิน ประทินทา.....................ชุ่มชื่น รื่นร่า วนาลี

๏    หยาดน้ำ หยดน้อย ค่อยรวมไหล........มุ่งไป หมายต่ำ ตามวิถี

พัดพา สารพัน สิ่งอันมี.........................ร่วมใน ชลธี มิปรารมภ์

๏    สายน้ำ (ความ)ใสหมด ปรากฏหมอง...ขุ่นคลั่ก หลากของ ล่องผสม

แม่น้ำ ลำธาร ผ่านระดม........................มุ่งจม มหาสมุทร เหมือนสุดทาง

๏    ทว่า วัฏจักร มิพักจบ........................พานพบ สุริยะ แสงสว่าง

น้ำร้อน ระเหย รำเพยพราง....................มุ่งหน้า ฟ้ากว้าง มิหมางเมิน

๏    ทอดทิ้ง สิ่งสรรพ์ อันโสโครก.............วิโยค โลกีย์ ลี้ห่างเหิน

สวรรค์ ชั้นสูง จุ่งจำเริญ........................เลิศล้ำ ดำเนิน เผชิญชัย

๏    ร่วมเหมา เข้ามวล ขบวนเมฆ.............รจเรข เสกฟ้า อดิศัย

ขาวผ่อง ล่องลอย คล้อยลมไคล............ท่องไป ไร้วัน กาลเวลา

๏    หมายสูง มุ่งส่ง จรรโลงจิต................จงปลิด อกุศล พ้นเถิดหนา

ฤดี บริสุทธิ์ ชุติมา...............................อวิสุทธ์ อุตส่าห์ สถาพร ฯ(อวิสุทธ์=มีอิสระ)

๕ มกราคม ๒๕๕๗