การปรับตัว : กลอนคติสอนใจ

การปรับตัว : กลอนคติสอนใจ

๏    เมื่อไพร่พล มนมืด ยึดครองหล้า.........สนธยา ลาห้วง ล่วงเวหน(สนธยา=เวลาพลบค่ำ)

ประจวบกับ เมฆา มาประจญ...................นำสายฝน สนเสียง สำเนียงนวล

๏    พิรุณร่าย พรายร่ำ ตามจังหวะ.............พ้องพายุ ฉุปะ พละผวน(ฉุป=ลม)

น้ำท่วงขัง อ่างอึ่ง มิพึงครวญ..................ตะขาบชวน แมงป่องเข้า เนาเรือนคน

๏    อสรพิษ คิดย้าย พ้นภัยเภท................ทุกข์เทวษ ระเห็จหา สุขาหน

นับประสา อะไร วิสัยคน..........................ย่อมดิ้นรน ย้ายถิ่น กิน-อยู่เย็น

๏    " การปรับตัว " เป็นสิ่ง มักอิงอ้าง.........มิเว้นว่าง สั่งสอน สะท้อนเห็น

สิ่งแวดล้อม น้อมรับ ปรับอยู่-เป็น.............บรรเทาเข็ญ เร้นคร่ำ ตามครรลอง(คร่ำ=ร้องไห้)

๏    เช่นปรับตัว ตามภู มิอากาศ................ธรรมชาติ วัฒนธรรม การย์กรรมผอง

ญาติสนิท มิตรสหาย ไมตรีตรอง..............เพื่อสอดคล้อง พร่องขาม พรากลำเค็ญ

๏    แต่มิใช่ ใจปรับ คล้อยกับคน...............ทรามกมล ฉลชั่ว แก่ตัวเห็น

มิใช่ต้อง ลองตาม ระยำเป็น....................ต่ำทรามเช่น โฉดชน วิมนชาญ(วิมน=จิตใจวิปริต)

๏    ผิว่าแม้น แดนดิน ถิ่นอาศัย.................มีเภทภัย ร้ายห้ำ ระยำหาญ

อย่าทนอยู่ ต่อไป ให้รำคาญ...................ณ ถิ่นสถาน สร้างโทษ วิโรจน์ทอน

๏    พึงโยกย้าย ไพจิตร พินิจเวศม์......พ้นอาเพศ เจตนา จินดาสร(ไพจิตร=แตกต่าง,เวศม์=ที่อยู่)

เป็น " การปรับ ตัว " แท้ ที่แน่นอน............เพื่อบวร พรพิสิทธิ์ ชีวิตเอย ฯ

๑๗ กันยายน ๒๕๕๖