แผ่นดินร่ำไห้ : กาพย์สุรางคนางค์ ๒๘
๏ ...............................ครั้นเมื่อ
มนุษย์
สาไถย
ไม่หยุด...............ที่สุด อุตสาห์
ไม่น้อม
ไม่นำ.................ศีลธรรม กรรมา
ทำตัว
ชั่วช้า...................ทุจริต จิตจล
๏ ...............................เมื่อสอง
ในสาม
คนยอม
ค้อมตาม.............ความทราม ฉ้อฉล
ใครจะ
โกงกิน.................แผ่นดิน ภินท์ดล(ภินท์=ทำลาย)
ขอเพียง
แบ่งผล..............แก่ข้าฯ ก็พอ
๏ ................................เมื่อนัก
การเมือง
เฝ้าแต่
หาเรื่อง................ทุจริต คิดฉ้อ
ประชา
ยังเอา..................เข้ามา บ้าบอ
ปกครอง
ตนต่อ................ก่อเหตุ เภทภัย
๏ ................................ตั้งคน
มนชั่ว
พรรคพวก
ของตัว.............ขึ้นมา ยิ่งใหญ่
ช่วยก่อ
กรรมเข็ญ.............เป็นมือ เป็นไม้
หยาบช้า
กล้าไกร.............อย่างไม่ กลัวเกรง
๏ ................................ข้าราช (ชะ)การ
ตำรวจ
อันธพาล...................ทหาร ข่มเหง
ละเมิด
กฎหมาย...............ชั่วร้าย เสียเอง
รีดไถ
ไล่เบ่ง....................นักเลง ตัวยง
๏ .................................กระบวนการ
ยุติธรรม
ขาดความ
เที่ยงธรรม..........ระยำ ลุ่มหลง
ช่วยเหลือ
คนผิด...............วิปริต จิตจง
ไม่ซื่อ ถือตรง....................เสริมส่ง สามานย์
๏ ..................................แผ่นดิน
ร่ำไห้
เกิดอุ
ทกภัย......................ไหลหลั่ง ล้างผลาญ
หน้าแล้ง
แห้งผาก...............อดอยาก กันดาร
ลงโทษ
ที่ฐาน....................ทรยศ ภุมดล(ภุมดล=พื้นแผ่นดิน)
๏ ..................................เงินทอง
หายาก
ระกำ
ลำบาก......................สารพัด ขัดสน
สันดาน
สัตว์ร้าย..................แพร่หลาย ใจรน
ต่างเห็น แก่ตน....................ดิ้นฉล แย่งชิง
๏ ....................................โรคภัย
ระบาด
แผ่นดิน
พิฆาต.....................อุปาทว์ อาจยิ่ง
นรก
โลกันตร์.......................บันดาล เป็นจริง
ร้อนเร่า
เผาผิง......................มิสร่าง อย่างไฟ ฯ
๙ สิงหาคม
๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น