ศรัทธาชีวิต : กลอนเปล่า

ศรัทธาชีวิต : กลอนเปล่า

๏ ฝนฟ้า...เริ่มจะมาตกหนักเอา

ณ ตอนรุ่งเช้าของวันเข้าพรรษา

โดยไม่ปรารมภ์ ต่อเสียงโอ้โลมของสกุณา

สุริยาหายหน้าเห็น เร้นไร้ไม่สาทร(สาทร=เอื้อเฟื้อ)

๏ ปโยชนม์ล้นฟ้า...จรดขอบฟ้า

สุดสายตา...ปรากฏเป็นเมฆาสีเทา ดูเศร้าซ่อน

หยาดฝนหล่นริน จนกลบสิ้นดินดอน

เป็นประหนึ่งธาราสาคร สรสาคเรศ(สาคเรศ=แม่น้ำ)

๏ เมื่อสายฝนหนักเข้า

สกุณาเล่า ต่างพากันสงบเสียง

เหลือเพียงเรียงพิรุณ สุนทรียเดช

ขับกล่อมบรรเลง บทเพลงแห่งปรเมษฐ์(ปรเมษฐ์=พระพรหม)

ที่สร้างและหล่อเลี้ยงชีวี ในโลกีย์นิเวศน์

ทั้งมวล...

๏ ไพบูลย์พิสุทธิ์อุตส่าห์

แม้ล่วงสู่เพลาสาย มิหายหวน

ฝนยังคงร่ำ ฟ้ายังคงคร่ำครวญ

ลมยังคงผวน รัญจวนพิรี้พิไร

๏ โดยไม่ใส่ใจ ในอุปสรรค

กรรมาชนคงอดทนทำงานหนักกันขวักไขว่
เพื่อเลี้ยงชีพของตน ด้วยผลต่างของการย์ไกร

เหน็ดเหนื่อยลำบากยากแค่ไหน ยังสู้ทน

๏ หากไร้ซึ่งศรัทธา ต่อชีวานฤมิต(นฤมิต=สร้าง,ทำ)

คงไร้คนผู้สู้อุทิศจิตใจ ในท่ามกลางความขัดสน

อันไร้เมตตาของโลกาสัจสากล

เพื่อสรรสร้างผลิตผล ให้ผู้คนบนโลกได้ใช้-กิน

๏  ผองชีวี จงมีศรัทธาเถิด

เมื่อเราได้เกิด ย่อมประเสริฐเสมอกันไปไม่รู้สิ้น

ไม่มีใครสูงค่าเคียงฟ้า ไม่มีใครต่ำค่าเพียงดิน

ก็เมื่อทั้งดิน ฟ้าและชีวิน

ล้วนเป็นส่วนประกอบหนึ่ง 

ของธรรมชาติเดียวกัน ฯ

๒๔ กรกฎาคม ๒๕๕๖