คนเล็กคนน้อยไม่ด้อยค่า : กลอนเจ็ด
๏ ผืนสมุทร
เวิ้งว้าง แสนกว้างใหญ่ ปกคลุม โลกไป สามในสี่
ท่ามกลาง ชลลดา
มหาวารี เกาะมี ชีวา ปะการัง(ชลลดา=คลื่น)
๏
กุ้ง-ปู-ปลาน้อย คอยอาศัย หินซอก ดอกไม้
กะละปัง-
หา;สู่ ดูสรรพ แสนคับคั่ง ดุจดั่ง อลังการ
งานแสดง
๏ สีสัน หรรษา
ปะการัง ประเลง เปล่งปลั่ง
สังเคราะห์แสง
เสพสรวง สุรีย์
สีร้อนแรง จรัสแจ้ง แต่งเติม
เสริมอำไพ
๏ สัตว์เล็ก
สัตว์น้อย มิด้อยค่า ในป่า ปะการัง
อันกว้างใหญ่
ต่างเสริม เติมสรรค์
คราญพิไล อยู่ใน เวียงวัง
กลางชลธี
๏ เปรียบประ
ชาชน คนเล็กน้อย มิด้อย คุณค่า ขาดราศี
ในมหา นครา ราชธานี ที่มี ผู้คน
ล้นหลากพรรณ
๏ จะใหญ่
จะเล็ก ต่างเสกศรี คุณงาม ความดี
กีรติสรรค์
ชีวี มีงาม มากสำคัญ เสมอหน้า เสมอกัน
หรรษ์หทัย
๏ จงอยู่
อย่างมี สุขีเถิด เป็นอย่าง ประเสริฐ
เพริศพิสัย
อยู่เพื่อ ทำดี
พีระไตร อย่างไม่ ไร้ค่า
ชีวาคน ฯ
๔ พฤษภาคม ๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น