ตน
คือที่พึ่งที่แท้จริง : กาพย์ยานี ๑๑
๏ กล้าเล็ด เมล็ดลอด..............ชูช่อยอด
ทอดรากหยั่ง
ลงดิน
อินทรีย์ดัง.....................พลังเริ่ม เพิ่มพัฒน์แพลง
๏ เบ่งบาน สะคราญใบ.............ไปเสพเสาะ
สังเคราะห์แสง
เปลี่ยนดิน
สินแร่แปลง...............เป็นลำต้น-กิ่ง-ก้านไกร
๏ ทนอด ไม่ถดถอย.................ทีละน้อย
ค่อยๆใหญ่
อุปสรรค
หนักเพียงใด................ฟันฝ่าไป ใฝ่ทระนง
๏ อย่าท้อ
งอมือเท้า..................เราเป็นคน ยลประสงค์
ตั้งใจ
ใฝ่ธำรง...........................มั่นคงสู้ มุชีวัน
๏ อย่าเขลา เอาแต่คิด...............คำนึงพิศ
จิตเพ้อฝัน
ใจเบา
ไม่เท่าทัน.......................ความเป็นจริง สิ่งสัจจา
๏ มัวขอ
รอพึ่งเขา.....................งอมือเท้า เหง้าปัญหา
มีใคร
ให้พึ่งพา..........................ชั่วชีวา ตลอดไป ?
๏ ต้องสู้
มุมานะ........................วิริยะ อัชฌาศัย
หนักเบา
เอาการไกร...................ไม่ระย่อ ต่อลำเค็ญ
๏ พึ่งพา อาศัยตน....................คือกุศล
พิมลเห็น
หลักฐาน
มั่นคงเป็น.....................ที่พึ่งแท้ แน่จริงเอย ฯ
๑๐ มีนาคม ๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น