ล้มเพราะรัก : กลอนกำลังใจ
(ฉันทลักษณ์ที่ผมคิดประดิษฐ์ขึ้นเอง)
๏ แล้วใน วันหนึ่ง.............ซึ่งหัว ใจตื่น
จากฝัน
พานพบ
สัจจะ ; อัน............บีบคั้น
ทรมาน เหลือไร
๏ คนที่ เรารัก..................ภักดี
เกินกล่าว เล่าไข
ทุ่มเท
กายใจ....................ให้...ได้ทุกอย่าง...ตลอดมา
๏ แท้...เป็น คนลวง...........ฉลทรวง ชั่วบาป
หยาบหนา
หลอกเรา
เรื่อยมา..............หวังหา ประโยชน์ ใส่ตน
๏ ตลอด เวลา..................เราอุตส่าห์
ฝ่าขัดสน
ชีวิน
ดิ้นรน........................ไม่บ่น เหนื่อยยาก ตรากตรำ
๏ อยากให้ เขามี................สุขี ประเสริฐ
เลิศล้ำ
แต่เขา
กลับทำ...................ไม่นำ พาคุณ ค่าเรา
๏ เรามัน
ไร้ค่า...................ในสายตา-อุราเขา
แค่คน
โง่เง่า.......................เทียบเท่า เต่า-ลา-หมา-หมู ฯลฯ
๏ เมื่อตื่น จากฝัน................ฉับพลัน
ทันใด ได้รู้
เหมือนตก
จากภู..................สู่เหวลึก...ลึกโลกันตร์
๏ น้ำตา ไหลนอง................ดั่งท้อง นาใน
วสันต์
ฤดี
แหลกรัน.....................ดั่งสวรรค์ นั้นล่ม มลาย
๏ หมดเรี่ยว หมดแรง............หมดแสง สว่าง
ทั้งหลาย
มืดมิด
สนิทดาย....................ดั่งตายแล้ว...ตายทั้งเป็น
๏ ไร้สิ้น ความหวัง................ไร้พลัง
สรรค์สร้างเห็น
เหลือแค่
ลำเค็ญ....................ขื่นเข็ญ บีบคั้น มานมน
๏ มีแต่ พระธรรม...................บุญนำ
พร่ำสู่ กุศล
มีแต่
แค่ตน...........................คนเดียว เหนี่ยวรั้ง พลังใจ
๏ เพราะรัก คนผิด..................เพราะจิต
ประมาท เหลวไหล
เพราะเชื่อ
ง่ายไป....................เพราะไม่ ระมัด ระวัง
๏ จำเป็น บทเรียน...................พากเพียร
มิให้ เหมือนหลัง
ฮึดสู้
อีกครั้ง............................ฝังทุกข์ แล้วลุก ขึ้นยืน
๏ แสงธรรม ส่องทาง................ให้ก้าว
ย่างอย่าง ราบรื้น
ใหม่ๆ
คล้ายขืน.........................คุ้นกลืน กลมสม สุขเอย ฯ
๘ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๖
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น